Ένα αίτημα ρε παλικάρια

Τι είδους κοινωνική εξέγερση είναι αυτή που χαρακτηρίζεται από την παντελή απουσία πάγιων αιτημάτων; Διεκδικείστε κάτι ρε παιδιά. τι σας βγάζει έξω; τι σας ωθεί να κάψετε το δέντρο; τι ζητάτε; Τι ... λείπει από τη ζωή σας; Πλέον τα πράγματα φτάνουν σε οριακές καταστάσεις σύγκρουσης - οι μηδενιστικές ανησυχίες του Αλαβάνου και οι νεανικές επιπολαιότητες του Αλέξη Τσίπρα αναπαράγουν μίσος σε ψυχές άβγαλτες, αμόρφωτες, απαίδευτες. Η σημερινή αναφορά του Χρ. Γιανναρά στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως ναζιστικό κόμμα, πέρα από την προφανή υπερβολή της, κρύβει μία αλήθεια - ότι ψέμα, συκοφαντία κι άρνηση πρεσβεύει αυτό το κίνημα. Πού είναι η πρόταση; Πού είναι το αίτημα;

Συντηρητικοποιώ τη στάση μου ως ένδειξη άμυνας σε μία απόλυτα μηδενιστική μορφή αγώνα που καταστρέφει πλέον την εικόνα της Ελλάδας. Και πρέπει να μιλήσουμε ξεκάθαρα: αξίες παιδιά, αυτές σας λείπουν. Σίγουρα είναι υποχρέωση της κρατικά παρεχόμενης παιδείας να βοηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά οι αξίες μαθαίνονται στο σπίτι, στην οικογένεια. Σε ποιά οικογένεια; Στη διαλυμένη; Στην απούσα; Στην αντικατασταθείσα με φιλίες; Βλέπω γονείς φίλων, νέους δικούς μου φίλους που είναι γονείς, νέα ζευγάρια. Κάθε μέρα έχουν ανάγκη να ταλαιπωρούν τη βιοτή τους σε αχρείαστες συναθροίσεις. Που χρόνος για ενδοσκόπηση; Πού χρόνος για μελέτη; Θα βγεις με φίλους και θα πεις τι; Για την Μελέτη; Μία γνώμη, ένα άρθρο, μία άποψη σου πως θα τη διαμορφώσεις.

Αβασάνιστα καταπίναμε τρία έτη τώρα τον μύθο των 700 ευρώ. Τα μηδενιστικά Μ.Μ.Ε. διαμόρφωσα με υπερβολές μία κατάσταση που πλέον έχει ξεφύγει από τα όρια της υποκρισίας. Ποιός αλήθεια ξεκίνησε τη ζωή του και είχε όλες τις ανέσεις; Ποιοί μας έμαθαν να θεωρούμε δεδομένο ότι όλα είναι αυτονόητα; Η εννοια της θυσίας, της οικονομικής στέρησης που χαλυβδώνει χαρακτήρα χάθηκε από την Ελλάδα, από γονείς που καταπιέζονταν από δικά τους σύνδρομα κατωτερότητας και θέλησαν άκοπα να προσφέρον το παν στα παιδιά τους. Συγγνώμη, αλλά εδώ η Ευρώπη παρουσιάζεται μακράν πιο ευέλικτη - σε αγαπάμε, σε πονάμε, αλλά από τα 17 πρέπει σιγά σιγά να συνειδητοποιείς την ανάγκη να τα φέρνεις μόνος σου βόλτα.

Λείπει ξεκάθαρα πλέον από την ελληνική πολιτική σκηνή ο ηγέτης. Ο άνθρωπος που θα μιλήσει καθαρά: Σε ένα κράτος που οι πολίτες του το μισούν, το έχουν γραμμένο στα ... κατάστιχα, σε ένα φτωχό κράτος που δεν παράγει τίποτε, δεν μπορεί να υπάρχει πλούτος. Σε ένα κράτος που βασίζεται μόνο στις υπηρεσίες, που δεν εξάγει, που δεν έχει ορυκτά καύσιμα, που αυτοκαταδικάζεται στο όνομα περιβαλλοντικών ευαισθησειών να μη χρησιμοποιεί το λιγνίτη του (μην παραμυθιαζόμαστε με την πράσινη ενέργεια - η Ελλάδα σε επίπεδο διοξειδίου του άνθρακα ακόμα δεν θεωρείται μολυντής στην ευρώπη, όλα τα περιβαλλοντικά ζητήματα, όπως κατέδειξε κι η πρόσφατη συνάντηση στο Πόζναν είναι ένα βιομηχανικό trade off από το οποίο η αποβιομηχανοποιηένη Ελλάδα απλά απουσιάζει), θα πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα λίγα. Με αξιοπρέπεια, αλλά με σαφώς λιγότερα από ότι η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία (αν κι εδώ έρχονται ανακατατάξεις μετά την πρωτοφανή οικονομική αποτυχία τυ σοσιαλιστή Θαπατέρο), η Αγγλία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήλθε για να εξισώσει τα κράτη-μέλη σε επίπεδο μισθών. Δεν είναι ο ρυθμός ανάπτυξης, δεν είναι οι δείκτες απορρόφησης κοινοτικών κονδυλίων, είναι ξεκάθαρα η παράλυτη, ευνουχισμένη οικονομική μας πραγματικότητα. Για αυτό και πρέπει να επενδύσουμε αλλού, εκεί που οι πρόγονοί μας αρίστευαν: στην επιστήμη, στις τέχνες, στον ορθό λόγο.

To mea culpa του Καραμανλή ήταν ψεύτικο. Ήταν εξόφθαλμα στημένο για τον φακό της κάμερας, για την εντύπωση. Γιατί και τώρα δεν πιστεύει ότι έκανε κακό με όσα έγιναν με το Βατοπέδι. Και συμφωνώ: πέρα από τον επηρεασμό δημόσιων λειτουργών (σαφώς κι είναι ποινικό αδίκημα, αλλά εν προκειμένω είναι το δέντρο), η ανοησία στο Βατοπέδι είναι η μυστικοπάθεια. Θες κύριε Καραμανλή, Ρουσόπουλε και Σια, να επιδοτήσεις με κρατικούς πόρους το Μοναστήρι; Κάνε το φανερά, τι κρύβεσαι; δεν θες να σε αποκαλέσουν τσιράκι της Εκκλησίας; Τιμή σου και καμάρι σου άμα θες να τους βοηθήσεις. Μου φαίνεται τόσο γελοίο απλά να έγιναν όλα για να πάρει τα συμβολαιογραφικά δικαιώματα η Πελέκη. Αν δεν υπάρχει χρηματοδότηση της Νέας Δημοκρατίας από την off shore του Βατοπεδίου, τότε απλά πρόκειται για την πιο ηλίθια περίπτωση πολιτικής αυτοκτονίας.

Τον ψέγω τον Καραμανλή για ένα πράγμα: Γιατί δε βγαίνει να μιλήσει με ουσία και να προτείνει κάτι νέο. Παρατηρείται μία γενικευμένη και ομαδική παραίτηση πασών των κρατικών λειτουργών. Τι οδήγησε σεο να καταστούν απλοί διαχειριστές της εξουσίας αυτοί που υποσχεθήκανε επανίδρυση του Κράτους; Αυτή η φράση με το αβέβαιο περιεχόμενό της έγινε σύνθημα στα χείλη πολλών Ελλήνων, ήταν ένα όραμα. Είχε τη δυναμική (την τύχη μου) ο Καραμανλής να φέρει αλλαγές. Αλλά κάπου κόλλησε... και έκτοτε δυσκολεύεται να κινηθεί. Πρέπει να μιλήσει κάποιος γενναία: Αλλαγή πλεύσης για τη χώρα, επενδύουμε πλέον σε άλλα μεγέθη, σε άλλους σκοπούς. Δεν είναι θέμα φυσικής επιβίωσης, είναι ζήτημα εθνικής αναγέννησης.

Αν αγαπάς τη χώρα σου. Αλλιώς, αν από αυτή και μόνο τη φράση βγάζει σπυράκια το διεθνιστικό προσωπείο σου, που καθημερινά το περιποιείσαι με τόσες κρέμες φίλε του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., δεν έχει νόημα καν να μιλάμε. Πλέον η άρνηση της ελληνικότητας, το κάψιμο της σημαίας δικαιολογείται. Καλά, οι συνδικαλισμένοι εκπαιδευτικοί ούτως ή άλλως από χρόνια θωρούνται ανίκανοι να εμπνεύσουν το οτιδήποτε. Από πότε θεωρείται ώριμος πολίτης όμως ο χαϊδεμένος των Μ.Μ.Ε. 16χρονος; Έβλεπα τον Αυτιά και λοιπούς δημοσιογράφους να βγάζουν φάτσες emo στη τηλεόραση προσπαθώντας να εξηγήσει τη τάση. Ρωτούσε αλλά απάντηση δεν έπαιρνε. Μία διάχυτη ευαισθησία, μία μόδα. ΜΟΔΑ! Τελικά κι αυτό το κίνημα τα ίδια είναι: είναι μόδα να είσαι αντιεξουσιαστής και αν η αστυνομία σε αρπάξει όταν πετάς πέτρες και καταστρέφεις την περιουσία που δε σου ανήκει ξαφνικά μετατρέπεσαι σε 15χρονο ανυποψίαστο παιδί... το πιο αστείο στιγμιότυπο από τα ελληνικά κανάλια ήταν αυτό που έδειχνε ένα παιδί να πετάει πέτρες, να ξεμένει τελευταίο όταν γίνεται εφόρμηση αστυνομικών (όχι ΜΑΤ, των μπλε) να τον πιάνουν κι αυτό να μυξοκλαίει λέγοντας ότι είναι μικρός και πρέπει να τον αφήσουνε. Αυτό το αγωνιστικό σθένος, αυτή η πρεμούρα να αποφυλακιστούν άμεσα όλοι οι συλληφθέντες. Όποιος είναι αντιεξουσιαστής δεν έχει πρόβλημα με τη φυλακή - την αρνείται, δεν του καίγεται καρφί. Όποιος όμως απλά κάνει το εφήμερο κέφι του, παρασυρόμενος από τα σχέδια άλλων, αυτός θα κάνει ωραία και καλά τις διακόπες του στην ευρώπη με τους νεόπλουτους γονείς του και μετά θα επιστρέψει να αγωνιστεί με το καινούριο έτος. Αλήθεια, ποιά Χριστούγεννα σταματάνε έναν αναρχικό; Αφού δεν πιτεύουν στον Χριστό, τον θεωρούν μορφή υποδούλωσης. Γιατί αποσύρονται;

Πάντα είχα τη τύχη να με εκλέγουν οι συμμαθητές μου στα 15μελή συμβούλια Γυμνασίου και Λυκείου. Την περίοδο που φοιτούσα στη Β' και στη Γ' Λυκείου επικρατούσε και πάλι αναβρασμός στα Λύκεια με το νόμο Αρσένη. Καιροί πολωμενοι κι εκείνοι, με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να νέμεται αυταρχικά την εξουσία σκορπώντας απογοήτευση σε πολλούς νέους. Δεν το κρύβω, σαν 17άρης δεν είχα καμία διάθεση να κατέβω ξανά για 15μελή και ανοησίες, αφού οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονταν από την μειοψηφία των παιδιών που κινητοποιούνταν από τη ΚΝΕ και τα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μου το ζήτησε ο Λυκειάρχης του σχολείου να κατέβω και να πάρω και φίλους μου για να δημιουργήσουμε μία ομάδα ανάσχεσης στο κύμα των καταλήψεων. Με μισή καρδιά κατέβηκα. Και με μισή καρδιά ασχολήθηκα. Συνελεύσεις ανούσιες, τραμπουκισμοί, κλείσιμο σχολείου από παιδιά χωρίς καμία εξουσιοδότηση, απλοί θεατές, καμία πραγματικά δημοκρατική διαδικασία (τα ίδια και χειρότερα, ειρήσθω εν παρόδω, στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις, όπου πάντα τα ΕΑΑΚ πλειοψηφούν σε σχολές όπως η Νομική Αθηνών που βγάζει κάθε χρόνο ΔΑΠ με περισσότερο από 45%). Με αίτημα: Κάτι συνθήματα για τον Αρσένη, ένα αξιοπρεπέστατο πολιτικό από το χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που ξεχώριζε για το ήθος του και το χαμηλό και συναινετικό προφίλ του. Το αποτέλσμα: ο νόμος πέρασε, όλοι όσοι διαμαρτυρονταν έκαναν κανονικότατα χρήση των ευεργεσιών του νόμου (όπως η ρύθμιση του 10%, μίας καινοτομίας που πραγματικά έδωσε δυνατότητα σε πλήθος παιδιών να έχουν μία δεύτερη ευκαιρία).

Μακάρι να διαψευστώ. Μακάρι αυτός ο αγώνας να βγάλει κάπου, να προβληθούν αιτήματα ουσίας, να ζητηθεί η αποεξεταστικοποίηση του Λυκείου, να ζητηθεί η στήριξη του καθηγητή, να προταθεί η επαναφορά επιθεωρητών που τους ανίκανους θα τους δείχνουν την πόρτα της εξόδου ή, στην καλύτερη, μία θέση άνευ χαρτοφυλακείου στη Δευτεροβάθμια. Εδώ έξω υπάρχει μία άλλη Ελλάδα, μία άλλη νεολαία. Κάποιοι αποφάσισαν πως θέλουν να μείνουν για πάντα έξω, να ακολουθήσουν το όνειρό τους. Άλλοι, όπως εγώ, απλά εφοδιάζομαστε για να επιστρέψουμε. Προσωπικά λόγω μίας υποανάπτυκτης και υποσυνείδητης αίσθησης χρέους που νιώθω. Χρέος σε μένα, στην οικογένεια μου, στην πόλη μου, στο τόπο μου. Να εργαστώ αθόρυβα, με αξιοπρέπεια και με τα λίγα, αλλά με αξίες. Με αγάπη. Όχι καλομαθημένος, όχι με ακριβά αμάξια. Ότι έβγαλά δουλεύοντας τρία χρόνια με μεγάλη χαρά το έδωσα για να σπουδάσω λίγο ακόμα. Πραγματικά μου κάνει εντύπωση η αποθέωση της μετριότητας, η εξευτέλιση κάθε είδους κινήτρου. Κάτι ανώτερο βρε παιδιά από μία τσάντα γνωστού οίκου, από ένα μπλουζάκι, από ένα εξοχικό, από το newgreek dream (το όραμα του νεοελληναρά). Κάτι για την ποίηση, για τον πολιτισμό, για την ευαισθησία, για το ήθος. Πείτε κάτι νέο. Αγγίξτε τις καρδιές μας. Όλων μας. Βουβή η ελληνική κοινωνία, τώρα καταλαβαίνει (;;;) πως η αφαίρεση κάθε έννοιας ηθικής και συστολής από την καθημερινότητα των παιδιών οδηγεί στη τυφλή βία. Γιατί δε στραφήκτε κατά των κομμάτων; Γιατί δεν κάψατε χ. Τρικούπη και Ρηγίλλης; Μία πειστική απάντηση - Κάτι...

Οι εξεγέρσεις του '60, προπομπός της μεταπολίτευσης (μέσα από την οδυνηρή εμπειρία της δικτατορίας) είχαν κεντρικό σύνθμα το 1-1-4. Μιλούσαν για την ακροτελεύτεια διάταξη του τότε ισχύοντος συντάγματος, η οποία με το ίδιο νόημα βρίσκεται αποτυπωμένη και στο άρθρο 120 του δικού μας Συντάγματος. Κάνει λόγο για το δικαίωμα στην αντίσταση, την υποχρέωση κάθε Έλληνα να αντισταθεί στην επιχειρούμενη ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αν ήμουν οργανωμένος σε πολιτική νεολαία, ειδικά στη νεολαία ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή την ΟΝΝΕΔ, θα έβγαινα με πλακάτ στους δρόμους, απέναντι στις πορείες των κόκκινων πανό, με βασικό σύνθημα 1-2-0. Απουσιάζει όμως η νεολαία των κυβερνητικών κομμάτων. Είναι άλλωστε κι αυτή κοιμισμένη στην αφασία του star system κι απλά ονειρεύεται τη θέση.

ΒΑΛΤΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΓΑΜΩΤΟ... ΜΗΝ ΠΕΘΑΙΝΕΤΕ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΙ. ΣΗΚΩΘΗΤΕ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΤΕ ΚΑΤΙ - ΙΣΩΣ Ο SANTA ΝΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΣΕΙ