Όψιμοι οικονομολόγοι, αθύρματα της μαζικής ενημέρωσης

Spread... Σπρέντ... Ακόμα και στις Η.Π.Α. αν βρίσκεται κανείς και εποπτικά παρακολουθεί τον ελληνικό τύπο, θα ξαφνιάστηκε από την απρόοπτα εκτεταμένη χρήση του όρου από τους δημοσιογράφους. Η κινδυνολογία έχει γενικευτεί και πλέον κάθε νεοέλληνας, ημιμαθής και τυχοδιώκτης ως προς την θεραπεία μικροπολιτικών επιδιώξεων κάνει λόγο για την τεράστια αύξηση των μονάδων του spread Που πλήττει την αξιοπιστία της ελληνικής οικονομίας, που είναι στάχυ μοναχικό χωρίς ρίζες σε καιρούς ανέμων στ πεδιάδα του διεθνούς γίγνεσθαι... Ω μα τι πλάνη, ω μα τι παρουσίαση κοντόφθαλμη της πιο διεθνοποιημένης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Κοιτάχτε κύριοι τα αντίστοιχα spread της Ιταλίας και της Ισπανίας. Μήπως αυξήθηκαν με ακόμα μεγαλύτερους ρυθμούς από το ελληνικό; Τι ακριβώς δείχνει το spread εκτός από την απροθυμία της αγοράς να διακινδυνεύσει πλέον σε σφιχτούς καιρούς και το παραμικρό ευρώ; Προφανώς κα θα προτιμήσουν τις αγορές της Γερμανίας (με βάση την οποία μετρώνται οι μονάδες απόκλισης των επιτοκίων δανεισμού - απόδοσης των κρατικών ομολόγων - για τη χρηματοδότηση του δημοσίου χρέους των κρατών) και άλλων παραγωγικών κρατών που αναμένονται να πληγούν λιγότερο από την κρίση. Η παρούσα κυβέρνηση ευθύνεται για αυτό; Αν ήταν έτσι, ας παραιτηθεί και ο Μπερλουσκόνι και ο Θαπατέρο και κάθε άλλος κυβερνήτης του οποίου η χώρα προς στιγμήν υπολείπεται σε ένα άγνωστο στο πολιτικό λεξιλόγιο μας οικονομικό μέγεθος. Η ΑΓΟΡΑ ΜΙΛΗΣΕ λένε οι εξαπατημένοι και εξαπατούν τη μάζα που δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με βασικές οικονομικές έννοιες.

ΑΠΛΑ, τα ΜΜΕ στο φρενήρη ρυθμό άκριτης και άκρατης κριτικής χρησιμοποιούν κάθε δυνατό στοιχείο για να πλήξουν την εικόνα της κυβέρνησης. Είπαμε κριτική να γίνεται και μάλιστα έντονη και Up to the point, αλλά όχι επιστημολογίες βασισμένες σε ανύπαρκτα στοιχεία παρουσιαζόμενα ως αλήθειες. Λίγη τσίπ(ρ)α δεν έχετε;

Η ελληνική κυβέρνηση έκανε μία επιλογή το 2004. Να ξεσκεπάσει τις ατέλειες της οικονομίας της, να βγάλει το σεντόνι που τις έκρυβε και να αυτοεκτεθεί στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Οι συνέπειες ήταν προφανείς και μεγάλης σημασίας: οικονομική επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εν πολλοίς περιορισμένη δυνατότητα άσκησης κοινωικής πολιτικής από την κυβέρνηση. Η αναγκαιότητα αυτής της κίνησης είναι θέμα νοοτροπίας, πολιτικής ηθικής και αποτελσματικότητας. Αλλά αν κανείς συμφωνήσει με την κίνηση της απογραφής, πρέπει να παραδεχτεί ότι έκτοτε η ελληνική οικονομία υπό την ηγεσία του καθηγητή του LSE κ. Αλογοσκούφη σημείωσε αξιοπρόσεκτη πρόοδο σε πολλούς δείκτες και κυρίως στο θέμα της απασχόλησης και της μείωσης της ανεργίας. Αλήθειες χαμένες στη μαυρίλα του καπνού των molotov και στις αβασάνιστες κραυγές όσων επιθυμούν γρήγορα την επαναφορά του status quo που γέννησε και έθρεψε τον Αναστασιάδη, τον Πρεντετέρη, τον Καψή και άλλους αντικειμενικούς δημοσιογράφους.

Με ψηλά το κεφάλι πρέπει να φύγει αυτή η κυβέρνηση - μία σφαίρα εποστρακίστηκε και αρκεί για να εξοστρακιστεί το υπουργικό συμβούλιο (για να μιλάμε και τα ελληνικά σωστά). Ας φύγει όμως με τους δικούς του όρους και με τη συμπλήρωση της τετραετούς θητείας. Η λαϊκή ετυμηγορία διαρκεί για αυτό το διάστημα, αυτό λέει η δημοκρατία και το σύνταγμα και αν οι φωτιές δεν αρκούσαν πέρισυ για να αλλάξουν τη γνώμη του λαόυ, γιατί να αρκεί μία "επανάσταση" που πηγάζει από τα αισθήματα κατωτερότητας των συνδικαλιστών των lacoste, που ποδηγετούν και χειραγωγούν τους γόνους των οικογενειών των βορείων προαστίων, εσχάτως νεοπλουτησάντων; Πού είναι η πραγματική ανωτερότητα ήθους που ευαγγελίζεται η αριστερά; Πού είναι η υπερηφάνεια της λαϊκής βούλησης; Είναι ποτέ δυνατό να κρύβεται κεκαλλυμένη πίσω από κουκούλες και μαντίλια; Για κλείσιμο ένα ποιήμα του Κ. Παλαμά για τους αληθινούς επαναστάτες, που δεν περιμένουν υποστήριξη και έπαινο από τον πιο πλούσιο πολιτικό αρχηγό που αυτοανακηρύχθηκε εκφραστής και ταγός της νεολαίας, αρχηγός της πεφωτισμένης ιντελιγκέντσιας της ξιπασμένης Ελλάδας:

Ὁ γκρεμιστής

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατὶ εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, ποταμοὶ καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,
καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!