Παλαιστίνη - απουσία πολιτικής

Βασική αρχή της ενασχόλησης κάποιου με την πολιτική πρέπει αναμφισβήτητα να είναι ο πατριωτισμός του, αγνός κι ανόθευτος, ειλικρινής και πηγαίος. Η αγάπη για την πατρίδα του, η θέλησή του να την δει να ακμάζει, να προοδεύει σε οικονομικούς και μη δείκτες. Η αίσθηση της υπερηφάνειας για ό,τι η πατρίδα αντιπροσωπεύει και η ελπίδα ότι η χώρα του μπορεί να αξιοποίησει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τη δυναμική των ανθρώπων της.

Με το πέρασμα των καιρών και με τη διεθνιστική, μαρξιστική ανάγνωση της ιστορίας προωθήθηκε ως πρότυπο μία άλλη, συλλογική και υπερεθνική αρχή: η ευημερία του ανθρώπου ανά τη γη, χωρίς διακρίσεις εθνική ή φυλετικής προέλευσης. Στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας, όπου η διάχυση της πληροφορίας συμβαίνει σε δευτερόλεπτα, οπουδήποτε στον κόσμο κι αν βρίσκεται/λαμβάνει χώρα το αντικείμενό της, μοιάζει πολύ πιο λογική η θεραπεία ("εξυπηρέτηση") αυτής της νέας αρχής. Κι είναι αλήθεια ότι κανένας πολιτικός δεν μπορεί να αποδέχεται την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλοδαπών στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Όπως αναγνωρίζει το Σύνταγμα κάθε "πολιτισμένου" (sic στο Καταστατικό του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης) κράτους, υπέρτατο προστατευτέο αγαθό είναι η αξία του ανθρώπου.

Και φτάνουμε στο μέγα πρόβλημα: τι συμβαίνει όταν τα εθνικά συμφέροντα μίας χώρας έρχονται σε προφανή σύγκρουση με τα ανθρώπινα δικαιώματα ατόμων που βρίσκονται υπό την κυριαρχία της; Σε μία ιδανική νομική συλλογιστική, καταρχήν δε θα βρίσκονται ποτέ σε σύγκρουση. Ο πύρηνας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (το μέρος εκείνων των εξουσιών του ατόμου που δεν μπορεί να περισταλλεί) δεν μπορεί από τη φύση του να συγκρούεται με το εθνικό συμφέρον, αφού υπέρτατο εθνικό συμφέρον είναι η προάσπιση του κάθε ανθρώπου. Και με βάση την αρχή της αναλογικότητας, η περιστολή των ατομικών ελευθεριών μπορει να γίνει μέχρι τον αναγκαίο εκείνο βαθμό για την εξυπερήτηση άλλου ισοδύναμου αγαθού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αγγίζει τον πυρήνα του κάθε δικαιώματος. Το τι ανήκει στον πυρήνα κάθε δικαώματος καλούνται ανά περίπτωση τα δικαστήρια να αποφανθούν.

Γιατί όλη αυτή η απαραίτητη νομική εισαγωγή; Για μία μικρή αναφορά στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην πολύπαθη περιοχή της Παλαιστίνης. εκεί που ακόμα μία φορά μουσουλμάνοι και χριστιανοί Παλαιστίνιοι έγιναν βορά στο στόμα των γερακιών. εκεί που η λογική, η ευαισθησία, η συγκατάβαση έμειναν στα λόγια, εκεί που ο Χριστός δεν γεννήθηκε αλλά ξανασταυρώθηκε την περίοδο των Χριστουγέννων. Απομονωμένοι από όλους οι Παλαιστίνιοι της Γάζας. Από Άραβες, από Ευρωπαίους, από Ρώσους, από τη Κίνα, από το κεφάλαιο, από τα διεθνή ΜΜΕ. Αφορμή υπήρξε, αναμφισβήτητα, η εκτόξευση ρουκετών άμα τη λήξη της εκεχειρίας από τους υποστηρικτές και τους αγωνιστές της Χαμάς. Αλλά κι αυτοί είχαν τη δική τους αφορμή. Αποκλεισμένοι εδώ και δύο χρόνια, σε διαρκές εμπάργκο, με ελάχιστη ανθρωπιστική βοήθεια να φτάνει σε αυτούς. Ποτισμένοι με μίσος, με αισθήματα εκδίκησης. Κι από την άλλη μία διεθνής κοινότητα με εκκωφαντική σιωπή, ανούσιες διαμαρτυρίες, αριστερίστικοι πομφόλυγες χωρίς ουσία, χωρίς προσανατολισμό. Τι έκαναν οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Ευρώπης; Τι έκανε η Αγγλία, η Ισπανία, η Γερμανία στην οποία συμμετέχουν και οι Σοσιαλιστές; Ποιούς κοροϊδεύουμε όταν κατεβαίνουμε στους δρόμους και κάνουμε πορείες για τους Παλαιστίνιους; Ποιός πήγε να βάλει ασπίδα το κορμί του στο πλευρό των Παλαιστίνιων; Μακρόθεν, αποστασιοποιημένοι, παρακολουθούσαμε το δράμα και κάναμε ειρηνικές πορείες σε μέρη όπου η αστυνομία δεν δρα σαν τον IDF, Ισραηλιτκή Δύναμη Άμυνας, όπου σκότωνε ό,τι κινούταν, ακόμα και σε ώρα που είχε κηρυχθεί μονομερής παύση πυρός. Ήδη ακούστηκαν κάποια πρώτα λόγια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, παραβίαση κανόνων του διεθνούς δικαίου του πολέμου και του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Το Ισραήλ δεν έχει υπογράψει τη συνθήκη της Ρώμης για τη δικαιοδόσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, οπότε μόνος τρόπος να διωχθεί κάποιος είναι να παραπεμφθεί μετά από απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Δηλαδή απλά αποκλείεται.

Δεν έχει νόημα να προσποιηθώ τον ειδήμονα και να ενθυθώ τη λεοντή του δικαστή. Ο μόνος τρόπος όμως για να βρεθεί ένα modus vivendi είναι ο διάλογος. Μία φωτισμένη ηγεσία με τη δυναμική της κυβέρνησης Ομπάμα που αύριο αναλαμβανει τα παγκόσμια ηνία θα πρέπει μόνο αυτό να κάνει: να καλέσει όλους τους εμπλεκόμενους φορείς σε διάλογο. το είχε αφήσει να ννοηθεί ο Ομπάμα όταν σε ένα προεκλογικό debate είχε πει ότι είναι πρόθυμος να μιλήσει με ανοιχτή ατζέντα με το Ιράν. Αν δεν μιλήσεις με τον εχθρό σου, ακόμα κι αν τον υποτάξεις, πάντα θα τον έχει απέναντί σου, εκτός αν τον εξολοθρεύσεις. Με περισσότερους από 1000 νεκρούς σε 3 εβδομάδες, αυτή η τρομοκρατική επέμβαση του Ισραήλ μοιάζει με κίνηση εξολόθρευσης. Ποιός πατριωτισμός μπορεί να οδήγησε σε αυτή τη σφαγή; Ποιό εθνικό συμφερόν ασφάλειας μπορεί να όπλισε τα όπλα των Ισραηλινών; Γιατί τώρα, όταν οι ΗΠΑ ήταν ακυβέρνητες; Πόσο δέσμιος είναι ο Ομπάμα από το εβραϊκό λόμπι και πως περιμένουμε να αλλάξει η εξωτερική πολιτική της απάθειας των ΗΠΑ στην Παλαιστίνη όταν υπουργός θα είναι το χαιδεμένο παιδί των εβραίων της Νέας Υόρκης;

Το Ισραήλ ουσιαστικά ασκεί κυριαρχία σε ολόκληρη την περιοχή της Γάζας. Η Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή δεν ασκεί εξουσία σε εκείνα τα μέρη αφότου η Χαμάς κέρδισε τις εκλογές. Χωρίς νομικούς ακροβατισμούς, θα έλεγα ότι το Ισραήλ επιτέθηκε σε άτομα που υπάγονται στη δικαιοδοσία του. Ποιό διεθνές δικαστηρίο θα ακούσει την κραυγή των Παλαιστινίων; Θα ανοίξουν τα αυτιά τους έστω οι ισραηλινοί δικαστές;... Δύο ήταν οι βασικοί στόχοι αυτής της επίθεσης (όσο κι αν πραγματοποιήθηκε από τις Ισραηλινές ΑμυντικέςΔυνάμεις - Israel Defensive Forces sic!): (α) να σταματήσουν οι εκτοξεύσεις ρουκετών από τη Γάζα και (β) να αποκατασταθεί το κύρος του ισραηλιτικού στρατού και το αποτρεπτικό προφίλ που τόσο είχαν πληγεί από το φιάσκο του Λιβάνου πριν από τρία έτη. Όμως από πίσω κρύβεται η κυρίαρχη εβραϊκή ιδεολογία για πλήρη κυριαρχία σε ολόκληρη περιοχή της Παλαιστινής, συμπεριλαμβανομένων της Δυτικής Όχθης, της Γάζας και των υψωμάτων του Γκολάν. είναι ζωτικής σημασίας για το Ισραήλ να μην επιτρέψει την δημιουργία ή μάλλον την ευημερία (αφού κατά τη γνώμη μου έχει ήδη δημιουργηθεί) ενός ανεξάρτητου αραβικού Παλαιστινιακού Κράτους (εδώ παραθέτω κι ένα άλλο προβλματισμό: τι συνέπειες θα έχει η ονομασία ενός αραβικού κράτους στην περιοχή ως Παλαιστίνη στο Μακεδονικό ζήτημα, αφ' ης στιγμής ολόκληρη η επικράτεια του Ισραήλ ανήκει στο γεωγραφικό χώρο της Παλαιστίνης;).
Κλείνω με κατά Ματθαίον κεφάλαιον κγ': "35 ὅπως ἔλθῃ ἐφ’ ὑμᾶς πᾶν αἷμα δίκαιον ἐκχυννόμενον ἐπὶ τῆς γῆς ἀπὸ τοῦ αἵματος Ἅβελ τοῦ δικαίου ἕως τοῦ αἵματος Ζαχαρίου υἱοῦ Βαραχίου, ὃν ἐφονεύσατε μεταξὺ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου. 36 ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἥξει ταῦτα πάντα ἐπὶ τὴν γενεὰν ταύτην". Μήπως η ειρήνη στην περιοχή αυτή δεν θα έλθει ποτέ;