Ένα αίτημα ρε παλικάρια

Τι είδους κοινωνική εξέγερση είναι αυτή που χαρακτηρίζεται από την παντελή απουσία πάγιων αιτημάτων; Διεκδικείστε κάτι ρε παιδιά. τι σας βγάζει έξω; τι σας ωθεί να κάψετε το δέντρο; τι ζητάτε; Τι ... λείπει από τη ζωή σας; Πλέον τα πράγματα φτάνουν σε οριακές καταστάσεις σύγκρουσης - οι μηδενιστικές ανησυχίες του Αλαβάνου και οι νεανικές επιπολαιότητες του Αλέξη Τσίπρα αναπαράγουν μίσος σε ψυχές άβγαλτες, αμόρφωτες, απαίδευτες. Η σημερινή αναφορά του Χρ. Γιανναρά στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως ναζιστικό κόμμα, πέρα από την προφανή υπερβολή της, κρύβει μία αλήθεια - ότι ψέμα, συκοφαντία κι άρνηση πρεσβεύει αυτό το κίνημα. Πού είναι η πρόταση; Πού είναι το αίτημα;

Συντηρητικοποιώ τη στάση μου ως ένδειξη άμυνας σε μία απόλυτα μηδενιστική μορφή αγώνα που καταστρέφει πλέον την εικόνα της Ελλάδας. Και πρέπει να μιλήσουμε ξεκάθαρα: αξίες παιδιά, αυτές σας λείπουν. Σίγουρα είναι υποχρέωση της κρατικά παρεχόμενης παιδείας να βοηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά οι αξίες μαθαίνονται στο σπίτι, στην οικογένεια. Σε ποιά οικογένεια; Στη διαλυμένη; Στην απούσα; Στην αντικατασταθείσα με φιλίες; Βλέπω γονείς φίλων, νέους δικούς μου φίλους που είναι γονείς, νέα ζευγάρια. Κάθε μέρα έχουν ανάγκη να ταλαιπωρούν τη βιοτή τους σε αχρείαστες συναθροίσεις. Που χρόνος για ενδοσκόπηση; Πού χρόνος για μελέτη; Θα βγεις με φίλους και θα πεις τι; Για την Μελέτη; Μία γνώμη, ένα άρθρο, μία άποψη σου πως θα τη διαμορφώσεις.

Αβασάνιστα καταπίναμε τρία έτη τώρα τον μύθο των 700 ευρώ. Τα μηδενιστικά Μ.Μ.Ε. διαμόρφωσα με υπερβολές μία κατάσταση που πλέον έχει ξεφύγει από τα όρια της υποκρισίας. Ποιός αλήθεια ξεκίνησε τη ζωή του και είχε όλες τις ανέσεις; Ποιοί μας έμαθαν να θεωρούμε δεδομένο ότι όλα είναι αυτονόητα; Η εννοια της θυσίας, της οικονομικής στέρησης που χαλυβδώνει χαρακτήρα χάθηκε από την Ελλάδα, από γονείς που καταπιέζονταν από δικά τους σύνδρομα κατωτερότητας και θέλησαν άκοπα να προσφέρον το παν στα παιδιά τους. Συγγνώμη, αλλά εδώ η Ευρώπη παρουσιάζεται μακράν πιο ευέλικτη - σε αγαπάμε, σε πονάμε, αλλά από τα 17 πρέπει σιγά σιγά να συνειδητοποιείς την ανάγκη να τα φέρνεις μόνος σου βόλτα.

Λείπει ξεκάθαρα πλέον από την ελληνική πολιτική σκηνή ο ηγέτης. Ο άνθρωπος που θα μιλήσει καθαρά: Σε ένα κράτος που οι πολίτες του το μισούν, το έχουν γραμμένο στα ... κατάστιχα, σε ένα φτωχό κράτος που δεν παράγει τίποτε, δεν μπορεί να υπάρχει πλούτος. Σε ένα κράτος που βασίζεται μόνο στις υπηρεσίες, που δεν εξάγει, που δεν έχει ορυκτά καύσιμα, που αυτοκαταδικάζεται στο όνομα περιβαλλοντικών ευαισθησειών να μη χρησιμοποιεί το λιγνίτη του (μην παραμυθιαζόμαστε με την πράσινη ενέργεια - η Ελλάδα σε επίπεδο διοξειδίου του άνθρακα ακόμα δεν θεωρείται μολυντής στην ευρώπη, όλα τα περιβαλλοντικά ζητήματα, όπως κατέδειξε κι η πρόσφατη συνάντηση στο Πόζναν είναι ένα βιομηχανικό trade off από το οποίο η αποβιομηχανοποιηένη Ελλάδα απλά απουσιάζει), θα πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα λίγα. Με αξιοπρέπεια, αλλά με σαφώς λιγότερα από ότι η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία (αν κι εδώ έρχονται ανακατατάξεις μετά την πρωτοφανή οικονομική αποτυχία τυ σοσιαλιστή Θαπατέρο), η Αγγλία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήλθε για να εξισώσει τα κράτη-μέλη σε επίπεδο μισθών. Δεν είναι ο ρυθμός ανάπτυξης, δεν είναι οι δείκτες απορρόφησης κοινοτικών κονδυλίων, είναι ξεκάθαρα η παράλυτη, ευνουχισμένη οικονομική μας πραγματικότητα. Για αυτό και πρέπει να επενδύσουμε αλλού, εκεί που οι πρόγονοί μας αρίστευαν: στην επιστήμη, στις τέχνες, στον ορθό λόγο.

To mea culpa του Καραμανλή ήταν ψεύτικο. Ήταν εξόφθαλμα στημένο για τον φακό της κάμερας, για την εντύπωση. Γιατί και τώρα δεν πιστεύει ότι έκανε κακό με όσα έγιναν με το Βατοπέδι. Και συμφωνώ: πέρα από τον επηρεασμό δημόσιων λειτουργών (σαφώς κι είναι ποινικό αδίκημα, αλλά εν προκειμένω είναι το δέντρο), η ανοησία στο Βατοπέδι είναι η μυστικοπάθεια. Θες κύριε Καραμανλή, Ρουσόπουλε και Σια, να επιδοτήσεις με κρατικούς πόρους το Μοναστήρι; Κάνε το φανερά, τι κρύβεσαι; δεν θες να σε αποκαλέσουν τσιράκι της Εκκλησίας; Τιμή σου και καμάρι σου άμα θες να τους βοηθήσεις. Μου φαίνεται τόσο γελοίο απλά να έγιναν όλα για να πάρει τα συμβολαιογραφικά δικαιώματα η Πελέκη. Αν δεν υπάρχει χρηματοδότηση της Νέας Δημοκρατίας από την off shore του Βατοπεδίου, τότε απλά πρόκειται για την πιο ηλίθια περίπτωση πολιτικής αυτοκτονίας.

Τον ψέγω τον Καραμανλή για ένα πράγμα: Γιατί δε βγαίνει να μιλήσει με ουσία και να προτείνει κάτι νέο. Παρατηρείται μία γενικευμένη και ομαδική παραίτηση πασών των κρατικών λειτουργών. Τι οδήγησε σεο να καταστούν απλοί διαχειριστές της εξουσίας αυτοί που υποσχεθήκανε επανίδρυση του Κράτους; Αυτή η φράση με το αβέβαιο περιεχόμενό της έγινε σύνθημα στα χείλη πολλών Ελλήνων, ήταν ένα όραμα. Είχε τη δυναμική (την τύχη μου) ο Καραμανλής να φέρει αλλαγές. Αλλά κάπου κόλλησε... και έκτοτε δυσκολεύεται να κινηθεί. Πρέπει να μιλήσει κάποιος γενναία: Αλλαγή πλεύσης για τη χώρα, επενδύουμε πλέον σε άλλα μεγέθη, σε άλλους σκοπούς. Δεν είναι θέμα φυσικής επιβίωσης, είναι ζήτημα εθνικής αναγέννησης.

Αν αγαπάς τη χώρα σου. Αλλιώς, αν από αυτή και μόνο τη φράση βγάζει σπυράκια το διεθνιστικό προσωπείο σου, που καθημερινά το περιποιείσαι με τόσες κρέμες φίλε του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., δεν έχει νόημα καν να μιλάμε. Πλέον η άρνηση της ελληνικότητας, το κάψιμο της σημαίας δικαιολογείται. Καλά, οι συνδικαλισμένοι εκπαιδευτικοί ούτως ή άλλως από χρόνια θωρούνται ανίκανοι να εμπνεύσουν το οτιδήποτε. Από πότε θεωρείται ώριμος πολίτης όμως ο χαϊδεμένος των Μ.Μ.Ε. 16χρονος; Έβλεπα τον Αυτιά και λοιπούς δημοσιογράφους να βγάζουν φάτσες emo στη τηλεόραση προσπαθώντας να εξηγήσει τη τάση. Ρωτούσε αλλά απάντηση δεν έπαιρνε. Μία διάχυτη ευαισθησία, μία μόδα. ΜΟΔΑ! Τελικά κι αυτό το κίνημα τα ίδια είναι: είναι μόδα να είσαι αντιεξουσιαστής και αν η αστυνομία σε αρπάξει όταν πετάς πέτρες και καταστρέφεις την περιουσία που δε σου ανήκει ξαφνικά μετατρέπεσαι σε 15χρονο ανυποψίαστο παιδί... το πιο αστείο στιγμιότυπο από τα ελληνικά κανάλια ήταν αυτό που έδειχνε ένα παιδί να πετάει πέτρες, να ξεμένει τελευταίο όταν γίνεται εφόρμηση αστυνομικών (όχι ΜΑΤ, των μπλε) να τον πιάνουν κι αυτό να μυξοκλαίει λέγοντας ότι είναι μικρός και πρέπει να τον αφήσουνε. Αυτό το αγωνιστικό σθένος, αυτή η πρεμούρα να αποφυλακιστούν άμεσα όλοι οι συλληφθέντες. Όποιος είναι αντιεξουσιαστής δεν έχει πρόβλημα με τη φυλακή - την αρνείται, δεν του καίγεται καρφί. Όποιος όμως απλά κάνει το εφήμερο κέφι του, παρασυρόμενος από τα σχέδια άλλων, αυτός θα κάνει ωραία και καλά τις διακόπες του στην ευρώπη με τους νεόπλουτους γονείς του και μετά θα επιστρέψει να αγωνιστεί με το καινούριο έτος. Αλήθεια, ποιά Χριστούγεννα σταματάνε έναν αναρχικό; Αφού δεν πιτεύουν στον Χριστό, τον θεωρούν μορφή υποδούλωσης. Γιατί αποσύρονται;

Πάντα είχα τη τύχη να με εκλέγουν οι συμμαθητές μου στα 15μελή συμβούλια Γυμνασίου και Λυκείου. Την περίοδο που φοιτούσα στη Β' και στη Γ' Λυκείου επικρατούσε και πάλι αναβρασμός στα Λύκεια με το νόμο Αρσένη. Καιροί πολωμενοι κι εκείνοι, με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να νέμεται αυταρχικά την εξουσία σκορπώντας απογοήτευση σε πολλούς νέους. Δεν το κρύβω, σαν 17άρης δεν είχα καμία διάθεση να κατέβω ξανά για 15μελή και ανοησίες, αφού οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονταν από την μειοψηφία των παιδιών που κινητοποιούνταν από τη ΚΝΕ και τα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μου το ζήτησε ο Λυκειάρχης του σχολείου να κατέβω και να πάρω και φίλους μου για να δημιουργήσουμε μία ομάδα ανάσχεσης στο κύμα των καταλήψεων. Με μισή καρδιά κατέβηκα. Και με μισή καρδιά ασχολήθηκα. Συνελεύσεις ανούσιες, τραμπουκισμοί, κλείσιμο σχολείου από παιδιά χωρίς καμία εξουσιοδότηση, απλοί θεατές, καμία πραγματικά δημοκρατική διαδικασία (τα ίδια και χειρότερα, ειρήσθω εν παρόδω, στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις, όπου πάντα τα ΕΑΑΚ πλειοψηφούν σε σχολές όπως η Νομική Αθηνών που βγάζει κάθε χρόνο ΔΑΠ με περισσότερο από 45%). Με αίτημα: Κάτι συνθήματα για τον Αρσένη, ένα αξιοπρεπέστατο πολιτικό από το χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που ξεχώριζε για το ήθος του και το χαμηλό και συναινετικό προφίλ του. Το αποτέλσμα: ο νόμος πέρασε, όλοι όσοι διαμαρτυρονταν έκαναν κανονικότατα χρήση των ευεργεσιών του νόμου (όπως η ρύθμιση του 10%, μίας καινοτομίας που πραγματικά έδωσε δυνατότητα σε πλήθος παιδιών να έχουν μία δεύτερη ευκαιρία).

Μακάρι να διαψευστώ. Μακάρι αυτός ο αγώνας να βγάλει κάπου, να προβληθούν αιτήματα ουσίας, να ζητηθεί η αποεξεταστικοποίηση του Λυκείου, να ζητηθεί η στήριξη του καθηγητή, να προταθεί η επαναφορά επιθεωρητών που τους ανίκανους θα τους δείχνουν την πόρτα της εξόδου ή, στην καλύτερη, μία θέση άνευ χαρτοφυλακείου στη Δευτεροβάθμια. Εδώ έξω υπάρχει μία άλλη Ελλάδα, μία άλλη νεολαία. Κάποιοι αποφάσισαν πως θέλουν να μείνουν για πάντα έξω, να ακολουθήσουν το όνειρό τους. Άλλοι, όπως εγώ, απλά εφοδιάζομαστε για να επιστρέψουμε. Προσωπικά λόγω μίας υποανάπτυκτης και υποσυνείδητης αίσθησης χρέους που νιώθω. Χρέος σε μένα, στην οικογένεια μου, στην πόλη μου, στο τόπο μου. Να εργαστώ αθόρυβα, με αξιοπρέπεια και με τα λίγα, αλλά με αξίες. Με αγάπη. Όχι καλομαθημένος, όχι με ακριβά αμάξια. Ότι έβγαλά δουλεύοντας τρία χρόνια με μεγάλη χαρά το έδωσα για να σπουδάσω λίγο ακόμα. Πραγματικά μου κάνει εντύπωση η αποθέωση της μετριότητας, η εξευτέλιση κάθε είδους κινήτρου. Κάτι ανώτερο βρε παιδιά από μία τσάντα γνωστού οίκου, από ένα μπλουζάκι, από ένα εξοχικό, από το newgreek dream (το όραμα του νεοελληναρά). Κάτι για την ποίηση, για τον πολιτισμό, για την ευαισθησία, για το ήθος. Πείτε κάτι νέο. Αγγίξτε τις καρδιές μας. Όλων μας. Βουβή η ελληνική κοινωνία, τώρα καταλαβαίνει (;;;) πως η αφαίρεση κάθε έννοιας ηθικής και συστολής από την καθημερινότητα των παιδιών οδηγεί στη τυφλή βία. Γιατί δε στραφήκτε κατά των κομμάτων; Γιατί δεν κάψατε χ. Τρικούπη και Ρηγίλλης; Μία πειστική απάντηση - Κάτι...

Οι εξεγέρσεις του '60, προπομπός της μεταπολίτευσης (μέσα από την οδυνηρή εμπειρία της δικτατορίας) είχαν κεντρικό σύνθμα το 1-1-4. Μιλούσαν για την ακροτελεύτεια διάταξη του τότε ισχύοντος συντάγματος, η οποία με το ίδιο νόημα βρίσκεται αποτυπωμένη και στο άρθρο 120 του δικού μας Συντάγματος. Κάνει λόγο για το δικαίωμα στην αντίσταση, την υποχρέωση κάθε Έλληνα να αντισταθεί στην επιχειρούμενη ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αν ήμουν οργανωμένος σε πολιτική νεολαία, ειδικά στη νεολαία ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή την ΟΝΝΕΔ, θα έβγαινα με πλακάτ στους δρόμους, απέναντι στις πορείες των κόκκινων πανό, με βασικό σύνθημα 1-2-0. Απουσιάζει όμως η νεολαία των κυβερνητικών κομμάτων. Είναι άλλωστε κι αυτή κοιμισμένη στην αφασία του star system κι απλά ονειρεύεται τη θέση.

ΒΑΛΤΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΓΑΜΩΤΟ... ΜΗΝ ΠΕΘΑΙΝΕΤΕ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΙ. ΣΗΚΩΘΗΤΕ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΤΕ ΚΑΤΙ - ΙΣΩΣ Ο SANTA ΝΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΣΕΙ

Όψιμοι οικονομολόγοι, αθύρματα της μαζικής ενημέρωσης

Spread... Σπρέντ... Ακόμα και στις Η.Π.Α. αν βρίσκεται κανείς και εποπτικά παρακολουθεί τον ελληνικό τύπο, θα ξαφνιάστηκε από την απρόοπτα εκτεταμένη χρήση του όρου από τους δημοσιογράφους. Η κινδυνολογία έχει γενικευτεί και πλέον κάθε νεοέλληνας, ημιμαθής και τυχοδιώκτης ως προς την θεραπεία μικροπολιτικών επιδιώξεων κάνει λόγο για την τεράστια αύξηση των μονάδων του spread Που πλήττει την αξιοπιστία της ελληνικής οικονομίας, που είναι στάχυ μοναχικό χωρίς ρίζες σε καιρούς ανέμων στ πεδιάδα του διεθνούς γίγνεσθαι... Ω μα τι πλάνη, ω μα τι παρουσίαση κοντόφθαλμη της πιο διεθνοποιημένης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Κοιτάχτε κύριοι τα αντίστοιχα spread της Ιταλίας και της Ισπανίας. Μήπως αυξήθηκαν με ακόμα μεγαλύτερους ρυθμούς από το ελληνικό; Τι ακριβώς δείχνει το spread εκτός από την απροθυμία της αγοράς να διακινδυνεύσει πλέον σε σφιχτούς καιρούς και το παραμικρό ευρώ; Προφανώς κα θα προτιμήσουν τις αγορές της Γερμανίας (με βάση την οποία μετρώνται οι μονάδες απόκλισης των επιτοκίων δανεισμού - απόδοσης των κρατικών ομολόγων - για τη χρηματοδότηση του δημοσίου χρέους των κρατών) και άλλων παραγωγικών κρατών που αναμένονται να πληγούν λιγότερο από την κρίση. Η παρούσα κυβέρνηση ευθύνεται για αυτό; Αν ήταν έτσι, ας παραιτηθεί και ο Μπερλουσκόνι και ο Θαπατέρο και κάθε άλλος κυβερνήτης του οποίου η χώρα προς στιγμήν υπολείπεται σε ένα άγνωστο στο πολιτικό λεξιλόγιο μας οικονομικό μέγεθος. Η ΑΓΟΡΑ ΜΙΛΗΣΕ λένε οι εξαπατημένοι και εξαπατούν τη μάζα που δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με βασικές οικονομικές έννοιες.

ΑΠΛΑ, τα ΜΜΕ στο φρενήρη ρυθμό άκριτης και άκρατης κριτικής χρησιμοποιούν κάθε δυνατό στοιχείο για να πλήξουν την εικόνα της κυβέρνησης. Είπαμε κριτική να γίνεται και μάλιστα έντονη και Up to the point, αλλά όχι επιστημολογίες βασισμένες σε ανύπαρκτα στοιχεία παρουσιαζόμενα ως αλήθειες. Λίγη τσίπ(ρ)α δεν έχετε;

Η ελληνική κυβέρνηση έκανε μία επιλογή το 2004. Να ξεσκεπάσει τις ατέλειες της οικονομίας της, να βγάλει το σεντόνι που τις έκρυβε και να αυτοεκτεθεί στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Οι συνέπειες ήταν προφανείς και μεγάλης σημασίας: οικονομική επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εν πολλοίς περιορισμένη δυνατότητα άσκησης κοινωικής πολιτικής από την κυβέρνηση. Η αναγκαιότητα αυτής της κίνησης είναι θέμα νοοτροπίας, πολιτικής ηθικής και αποτελσματικότητας. Αλλά αν κανείς συμφωνήσει με την κίνηση της απογραφής, πρέπει να παραδεχτεί ότι έκτοτε η ελληνική οικονομία υπό την ηγεσία του καθηγητή του LSE κ. Αλογοσκούφη σημείωσε αξιοπρόσεκτη πρόοδο σε πολλούς δείκτες και κυρίως στο θέμα της απασχόλησης και της μείωσης της ανεργίας. Αλήθειες χαμένες στη μαυρίλα του καπνού των molotov και στις αβασάνιστες κραυγές όσων επιθυμούν γρήγορα την επαναφορά του status quo που γέννησε και έθρεψε τον Αναστασιάδη, τον Πρεντετέρη, τον Καψή και άλλους αντικειμενικούς δημοσιογράφους.

Με ψηλά το κεφάλι πρέπει να φύγει αυτή η κυβέρνηση - μία σφαίρα εποστρακίστηκε και αρκεί για να εξοστρακιστεί το υπουργικό συμβούλιο (για να μιλάμε και τα ελληνικά σωστά). Ας φύγει όμως με τους δικούς του όρους και με τη συμπλήρωση της τετραετούς θητείας. Η λαϊκή ετυμηγορία διαρκεί για αυτό το διάστημα, αυτό λέει η δημοκρατία και το σύνταγμα και αν οι φωτιές δεν αρκούσαν πέρισυ για να αλλάξουν τη γνώμη του λαόυ, γιατί να αρκεί μία "επανάσταση" που πηγάζει από τα αισθήματα κατωτερότητας των συνδικαλιστών των lacoste, που ποδηγετούν και χειραγωγούν τους γόνους των οικογενειών των βορείων προαστίων, εσχάτως νεοπλουτησάντων; Πού είναι η πραγματική ανωτερότητα ήθους που ευαγγελίζεται η αριστερά; Πού είναι η υπερηφάνεια της λαϊκής βούλησης; Είναι ποτέ δυνατό να κρύβεται κεκαλλυμένη πίσω από κουκούλες και μαντίλια; Για κλείσιμο ένα ποιήμα του Κ. Παλαμά για τους αληθινούς επαναστάτες, που δεν περιμένουν υποστήριξη και έπαινο από τον πιο πλούσιο πολιτικό αρχηγό που αυτοανακηρύχθηκε εκφραστής και ταγός της νεολαίας, αρχηγός της πεφωτισμένης ιντελιγκέντσιας της ξιπασμένης Ελλάδας:

Ὁ γκρεμιστής

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατὶ εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, ποταμοὶ καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,
καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!

ΣΥΡΙΖΑ και ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Αυτή είναι η Ελλάδα στην οποία θέλετε να συγκυβερνήσετε κύριοι του Σύριζα; Αυτά τα αισθήματα οργής που καλλιεργείτε σε μερίδα της νεολαίας είναι η πολιτική σας πρόταση; Δεν είναι τυχαίο ότι όλα ξεκίνησαν με μία αφορμή, την ώρα που οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πτώση των ποσοστών του ακροαριστερού κινήματος, που πλέον ξεκάθαρα κινείται εκτός λογικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Θα είναι ευτύχημα στις εκλογές που ξεκάθαρα πλέον έρχονται το ΠΑΣΟΚ να πιάσει την αυτοδυναμία, μόνο και μόνο για να μην δωθεί βήμα εξουσίας στους υποκινητές μίας μορφής κεκαλυμμένου φασισμού. Οι δηλώσεις Αλαβάνου για άμεση απελευθέρωση των προσαχθέντων και συλληφθέντων είναι απλά μία ένδειξη της νοοτροπίας της σήψης.

Από την άλλη η υποκρισία των ΜΜΕ... Προτάσσουν οι αστυνομικοί το πιστόλι τους, πυροβολούν στον αέρα για εκφοβισμό, κάνουν εκτεταμένη χρήση χημικών, χτυπάνε με τα γκλομπ, όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται σαν εγκλήματα! Και μετά οι σπαρακτικές κραυγές: πού είναι; γιατί δεν κάνουν τίποτε; ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΝ ΤΟΥΣ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥΣ; Να πάνε μπροστά από τον κουκουλοφόρο που κρατά μολότωφ και να αναλύσουν τις θεωρίες του Μπακούνιν και του Προυντόν; Αν και όπως είπαμε παραπάνω, περισσότερα θα είχανε να πούνε για τους κορμοράνους του Τσίπρα στο βιότοπο του Βοτανικού. Ουαί ημίν γραμματείς δημοσιογράφοι υποκριτές (ως blogger προτάσσω το ημίν αντί του υμίν).

Για την κυβέρνηση οι ευθύνες πολλές. Υπάρχουν υπόνοιες για μειωμένη δυνατότητα ελέγχου των δυνάμεων καταστολής. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς. Ο Σαρκοζί έχτισε το ηγετικό του προφίλ μέσα από μία τέτοια κρίση. Να δούμε πως θα διαχειριστεί ο Καραμανλής αυτή την κατάσταση. Διακινδυνεύω μία πρόβλεψη: Ίσως τελικά στις επόμενες εκλογές να μην είναι υποψήφιος ο πρωθυπουργός...

Ζήτημα συνείδησης

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις μου αποτέλεσε ένα γεγονός που σχετίζεται με τις σπουδές μου στις ΗΠΑ. Στο μάθημα Διεθνούς Αναπτυξιακού Δικαίου που καλούμαι να δώσω εξετάσεις την επόμενη εβδομάδα, ο καθηγητής εφαρμόζει το σύστημα take home on an honor code. Θα πάρουμε τις ερωτήσεις στις 9 το πρωί και θα πρέπει να παραδώσουμε το γραπτό μας στις 5. Όντας σε graduate school με μέσο όρο ηλικίας τα 30, θεωρείται δεδομένο ότι θα τηρηθεί ο κώδικας τιμής, που συνίσταται στην απαγόρευση να χρησιμοποιήσουμε σημειώσεις ή σχετική βιβλιογραφία και θα πρέπει να στηριχτούμε στις σκέψεις μας εκείνη τη στιγμή. Στο μυαλό μου ήρθαν σκηνές από τις εξετάσεις στη Νομική Αθηνών. Αν και στο μεταπτυχιακό μου στην Αθήνα δε θυμάμαι να υπήρχαν περιπτώσεις αντιγραφής, στο προπτυχιακό επίπεδο ήταν θεσμός και μαγκιά να αντιγράψεις. Υπό την ανοχή των καθηγητών. Για να μην πάω σε ένα άλλο επίπεο γελοιότητας που αφορουσε στις εισαγωγικές εξετάσεις για το Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών. Το δε αστείο είναι ότι στο εξωτερικό όταν λέω ότι είμαι Barrister στην Αθήνα, εκπλήσσονται για το κατόρθωμά μου και με συγχαίρουν! Ειδικά ένας Ιάπωνας φίλος μου, στη χώρα του οποίου μόνο το 1% των αποφοίτων Νομικής θα μπορέσουν να περάσουν τις αντίστοιχες εξετάσεις και να παρασταθούν ενώπιον των δικαστηρίων της χώρας τους. Το χειρότερο σημείο για εμένα ήταν όταν ρώτησα κατά πόσο οι Αμερικάνοι φοιτητές τηρούν τον κώδικα τιμής: το παγερό βλέμμα του συμφοιτητή μου που θεωρούσε αυτονόητη την απάντηση. Ένιωσα την ίδια στιγμή στην ατμόσφαιρα κι μία αίσθηση ειρωνείας όταν μου είπε καυστικά: Μα ο Αριστοτέλης δεν μιλούσε για τη δικαιοσύνη με την έννοια της ενσυνείδητης τήρησης των νόμων;

Πολλοί συχνά στην Ελλάδα γίνεται λόγος για τα προτερήματα της φυλής μας, τροφή στα φιλάρεσκα συναισθήματα ενός λαού που ψάχνει να βρει τη θέση του στο παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι. Οι ακραίοι θα κάνουν λόγο για την μοναδικότητα της ελληνικής φυλής, την αξεπέραστη ευφυία των προγόνων μας, τον Καραβαγγελή που δίδαξε φυσική στον Αινστάιν και τον ανεπανάληπτο πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων. Οι πιο ρομαντικοί και μετριοπαθείς θα τονίσουν το φιλότιμο των Ελλήνων (με την απαραίτητη εκ μέρους τους διευκρίνηση ότι η λέξη αυτή δεν μεταφράζεται σε άλλες γλώσσες - λες κι οι άλλοι λαοί δε γνωρίζουν το συναίσθημα της τιμής ή δεν έχουν διαμορφώσει την έννοια της συνείδησης...) και ένα αίσθημα αλληλεγγύης που υπάρχει, ειδικά στην επαρχία, για τα πιο αδύνατα οικονομικά μέλη της τοπικής κοινωνίας.

Σε καθένα από τα παραπάνω στοιχεία μπορεί κανείς να βρει όντως ψύγματα αλήθειας, μίας διαφορετικότητας των Ελλήνων, νοούμενη όχι ως προτέρημα αλλά ως ιδιαιτερότητα. Είναι τόσοι, όμως, οι τομείς της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής ζωής και της επιστήμης στους οποίους οι νεοέλληνες υστερούμε, όπου ακόμα και η αναφορά της λέξης προτέρημα φαντάζει ύβρις. Περισσότερο θα ήθελα να σταθώ σε ένα σημείο: την αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης, τη συνείδηση της ισότητας και του σεβασμού στο συνάνθρωπο. Δυσκολευόμαστε πολλοί (και πολύ) να αναπτύξουμε τη συναίσθηση ότι οι πράξεις μας έχουν άμεσο αντίκτυπο στο γείτονά μας, στο συμπολίτη μας, στο συνάδελφό μας, στο συμπατριώτη μας εν γένει, στους ανθρώπους του κόσμου συνολικότερα ή ακόμα περισσότερο στις επόμενες γενιές που θα κατοικήσουν αυτό τον πλανήτη.

Μιλάμε καταρχήν για το ζήτημα της οικολογικής συνείδησης, υποανάπτυκτης έως ανύπαρκτης ακόμα στην ελληνική κοινωνία, που δε δύναται να ακολουθήσει ακόμα και τις πιο απλές δράσεις, όπως η ανακύκλωση, η δεντροφύτευση, ο περιορισμός της χρήσης των κλιματιστικών, η αντικατάσταση των κοινών λαμπών πυρακτώσεως. Πως μπορεί κανείς να ωθήσει την ελληνική κυβέρνηση να πάρει ριζικά μέτρα για το περιβάλλον, όταν ο ελληνικός λαός δεν έχει θέσει, όχι ως προτεραιότητα αλλά ούτε ως σημαντική παράμετρο, την προστασία του περιβάλλοντος στην καθημερινή σκέψη του;

Άλλο παράδειγμα έλλειψης κοινωνικής συνείδησης είναι η μειωμένη έως ανύπαρκτη πάλι φορολογική συνείδησή μας. Απαιτούμε από το κράτος να είναι παντού παρόν, να ρυθμίζει, να παρέχει, να τιμωρεί. Το κράτος όμως δεν είναι επιχειρηματίας, δεν έχει σαν σκοπό του την παραγωγή πλούτου. Τα κόμπλεξ της τουρκοκρατίας και της περιόδου κυριαρχίας των κοτσαμπάζηδων έχουν αφήσει τα κατάλοιπά τους στη "φιλότιμη" κατά τα λοιπά ελληνική φυλή, που δεν υπακούει στους νόμους της δικής της πλέον πολιτείας, δεν αντιλαμβάνεται ότι με την τακτική της αυτή θα τιμωρήσει και πάλι τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας. Εκτεταμένη φοροδιαφυγή! Σουηδικό μοντέλο ανάπτυξης ζητάνε οι προοδευτικοί έλληνες, ξεχνόντας τα υψηλά ποσοστά φορολογητέου εισοδήματος που προβλέπει το σουηδικό σύστημα. Πρέπει δε να δεχθούμε ότι οι χαμηλοί μισθοί στην Ελλάδα είναι και αποτέλεσμα αυτής της φοροδιαφυγής, που δεν απαντάται μόνο σε συγκεκριμένα επαγγέλματα, αλλά αφορά σε κάθε συναλλαγή οικονομικού περιεχομένου που μπορεί να αποκρυβεί από τις φορολογικές αρχές. Δημιουργήσαμε και στηρίζουμε ένα παράλυτο κράτος.

Συνεχίζουμε με ένα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα, που αφορά τόσο τις ζωές των συνανθρώπων μας, όσο και το σεβασμό του περιβάλλοντος και ειναι η έλλειψη οδηγικής σνείδησης. Λίγες φορές αν κάνεις κινηθεί στον οδικό άξονα Πατρών-Κορίνθου, θα καταλάβει ότι πολλοί από όσους κρατούν τιμόνο σίγουρα πάσχουν από σύνδρομα κατωτερότητας και βρίσκουν στο δρόμο την κατάλληλη ευκαιρία να κάνουν επίδειξη ταλέντων και παραφροσύνης ακροβατώντας στο σκοινί της ζωής παρέα με όσους βρεθούν στο διάβα τους. Μα πόσοι ενδιαφέρονται για το γεγονός ότι το πατημένο γκάζι αυξάνει τις στροφές και μαζί τις εξατμίσεις αερίων που μολύνουν και ρυπαίνουν το περιβάλλον; Όλα τα επιστημονικά κέντρα παρουσιάζουν έρευνες για το πόσο λιγότερο επιβαρυντική για το περιβάλλον θα ηταν μία πιο συντηρητική οδήγηση, μα κανείς δε φαινεται να αλλάζει τη συμπεριφορά του από αυτό τον παράγοντα.

Θα μπορούσα να απαριθμήσω κι άλλα παραδείγματα, ενδεικτικά κατ' εμέ της έλλειψης συνείδησης που επηρεάζει πολλές πλευρές της ζωή μας. Κατηγορούμε το κράτος και τους άρχοντες για ατιμωρησία των κακοποιών, αλλά ευθύνη (και δη ποινική) φέρουμε κι εμείς με την ανοχή (ή την ενέργειά μας) σε φαινόμενα που εξαρτώνται κι από εμάς (διαφθορά με λάδωμα, αναξιοκρατία στην καθημερινότητά μας, αγορά παρανόμως αναπαραχθέντων οπτικοακουστικών έργων-clopyright!). Μας διακατέχει μία απίστευτη παθητικότητα, μία έλλειψη κινήτρου να ξεπεράσουμε τις μέτριες προσδοκίες που τρέφουμε από τον εαυτό μας. Η θεωρία της ήσσονος προσπάθειας είναι το δόγμα του νεοέλληνα. Μετριότητα κι όχι μεσότητα... Πόσο διαφέρει το ον μας από το δέον, που θα έλεγαν κι οι αρχαίοι...