- Είναι αμαρτία; Πιστεύω ακράδαντα στην ύπαρξη του Θεού.
- Δεν είναι αμαρτία. Είναι μια διανοητική δοκιμασία.
Ως υπόθεση εργασίας, ας σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει Θεός. Πως θα ήθελα να ζήσω, να πολιτευτώ, να επαγγέλομαι. Ποίον κανόνα θα επέλεγα να ρυθμίσει τη ζώη μου; Ο ωφελιμισμός του Μπένθαμ και ο καθολικός νόμος του Καντ με ελκύουν.
Πρέπει εξαρχής να παραδεχτώ ότι δεν μπορώ να απεκδυθώ πλήρως των εσωτερικών μου πεποιθήσεων, του ασυνείδητου, της βαθιά χριστιανικής μου παιδείας. άρα είναι προκαθορισμένο ότι θα αποτύχω στη δοκιμασία μου; Ίσως. Δεν μ' ενδιαφέρει. Θα προσπαθήσω να βρω τον κανόνα. Τον κανόνα του Στέλιου. Πιστεύω τελικά ότι θα επέλεγα ως μέτρο την ικανοποίηση. Θα έπραττα, προς μεγιστοποίηση της ικανοποίησής μου. Με ικανοποίει να πιστεύω ότι οι άλλοι (έννοια που θα αποσαφηνιστεί παρακάτω οσον αφορά τον κανόνα μου, αλλά και έννοια τα όρια της οποίας θα καθορίζει ο εκάστοτε παρατηρητής για τον εαυτό του) επικροτούν τις πράξεις μου αντικρύζοντάς με.
(Παρέκβαση: έχω διακρίνει σημεία αυτισμού στη λογική μου. Θυμάμαι μικρός ότι πίστευα ότι είμαι ο εκλεκτός, the chosen one. Κι ότι μία ημέρα θα με καλούσαν σε ένα αστυνομικό τμήμα, μάλλον την ημέρα που θα έβγαζα την ταυτότητά μου, και θα μου αποκάλυπταν το μεγάλο μυστικό. Ότι η ζωή όλων των άλλων ανθρώπων κινείται γύρω από τη δική μου. Δε μπορώ να επανεφέρω στην μνήμη μου πότε και για ποιό λόγο εγκατέλειψα αυτήν την ιδέα-σκέτη εμμονή. Κάτι δεν μου κόλλαγε κάποια στιγμή στη λογική της ιδέας. Μου έμεινε όμως η βεβαιότητα ότι όλοι οι άνθρωποι ξέρουν τι πράττω, απλά αγνοούν τα κίνητρά μου).
Η επιδοκιμάσία τους, ή ακριβέστερα,η εικαζόμενη επιδοκιμασία τους με γεμίζει ικανοποίηση.
(Παρέκβαση δεύτερη: Η Ειρήνη πιστεύει ότι όλοι οι φίλοι μου είναι "ιδιαίτεροι" χαρακτήρες. Αυτή η παρατήρησή της είναι πολύ σχετική με όσα γράφω. Η Ειρήνη πίστευε πως πάντα έκανα παρέα τους πιο παράξενους και μοναχικούς χαρακτήρες γιατί δεν ήθελα να μένει κανείς άνθρωπος χωρίς συναναστροφή). έχει ένα δίκιο. Πάντα με έλκυε το μοναχικό άτομο. Η Ειρήνη αναγνωρίζει ότι αυτό ήταν το χαρακτηριστικό της που μου τράβηξε την προσοχή (η αλήθεια είναι ότι αυτό ήταν ένα από τα χαρκτηριστικά της που μe προσέλκυσαν).
Δεν ήθελα ποτέ να απογοητεύσω κανένα άνθρωπο. Οι μοναχικοί από εμένα ζητούσαν την παρέα. Δε θα μπορούσα να τους αφήσω χωρίς να ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους. Πώς αλλιώς θα κέρδιζαν οι πράξεις μου την επιδοκιμασία τους; Θα με περιφρονούσαν.
Η εικαζόμενη επιδοκιμασία των άλλων. Ένα δυναμικό σύστημα αλληλεπιδραστικής ηθικής και αισθητικής. Οι Άλλοι δεν είναι η κόλασή μου, όπως αντίθετα μονολογεί απεγνωσμένα ο ήρωας του Σατρ (στο σπουδαίο έργο του "Κεκλεισμένων των θυρών"). Οι Άλλοι είναι ο Παράδεισος μου. Εντάξει, τελειώνοντας το παραδέχομαι. Απέτυχα. Το πόρισμά μου δεν είναι παρά μία αντιγραφή της τριωδικής ευαγγελικής περικοπής της Κρίσεως.
3/3/2012 - Σκέψεις άτακτες σε ένα ταξίδι επιστροφής.
Στυλιανός Αναστασίου Μάλλιαρης - ΣΑΜ
- Δεν είναι αμαρτία. Είναι μια διανοητική δοκιμασία.
Ως υπόθεση εργασίας, ας σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει Θεός. Πως θα ήθελα να ζήσω, να πολιτευτώ, να επαγγέλομαι. Ποίον κανόνα θα επέλεγα να ρυθμίσει τη ζώη μου; Ο ωφελιμισμός του Μπένθαμ και ο καθολικός νόμος του Καντ με ελκύουν.
Πρέπει εξαρχής να παραδεχτώ ότι δεν μπορώ να απεκδυθώ πλήρως των εσωτερικών μου πεποιθήσεων, του ασυνείδητου, της βαθιά χριστιανικής μου παιδείας. άρα είναι προκαθορισμένο ότι θα αποτύχω στη δοκιμασία μου; Ίσως. Δεν μ' ενδιαφέρει. Θα προσπαθήσω να βρω τον κανόνα. Τον κανόνα του Στέλιου. Πιστεύω τελικά ότι θα επέλεγα ως μέτρο την ικανοποίηση. Θα έπραττα, προς μεγιστοποίηση της ικανοποίησής μου. Με ικανοποίει να πιστεύω ότι οι άλλοι (έννοια που θα αποσαφηνιστεί παρακάτω οσον αφορά τον κανόνα μου, αλλά και έννοια τα όρια της οποίας θα καθορίζει ο εκάστοτε παρατηρητής για τον εαυτό του) επικροτούν τις πράξεις μου αντικρύζοντάς με.
(Παρέκβαση: έχω διακρίνει σημεία αυτισμού στη λογική μου. Θυμάμαι μικρός ότι πίστευα ότι είμαι ο εκλεκτός, the chosen one. Κι ότι μία ημέρα θα με καλούσαν σε ένα αστυνομικό τμήμα, μάλλον την ημέρα που θα έβγαζα την ταυτότητά μου, και θα μου αποκάλυπταν το μεγάλο μυστικό. Ότι η ζωή όλων των άλλων ανθρώπων κινείται γύρω από τη δική μου. Δε μπορώ να επανεφέρω στην μνήμη μου πότε και για ποιό λόγο εγκατέλειψα αυτήν την ιδέα-σκέτη εμμονή. Κάτι δεν μου κόλλαγε κάποια στιγμή στη λογική της ιδέας. Μου έμεινε όμως η βεβαιότητα ότι όλοι οι άνθρωποι ξέρουν τι πράττω, απλά αγνοούν τα κίνητρά μου).
Η επιδοκιμάσία τους, ή ακριβέστερα,η εικαζόμενη επιδοκιμασία τους με γεμίζει ικανοποίηση.
(Παρέκβαση δεύτερη: Η Ειρήνη πιστεύει ότι όλοι οι φίλοι μου είναι "ιδιαίτεροι" χαρακτήρες. Αυτή η παρατήρησή της είναι πολύ σχετική με όσα γράφω. Η Ειρήνη πίστευε πως πάντα έκανα παρέα τους πιο παράξενους και μοναχικούς χαρακτήρες γιατί δεν ήθελα να μένει κανείς άνθρωπος χωρίς συναναστροφή). έχει ένα δίκιο. Πάντα με έλκυε το μοναχικό άτομο. Η Ειρήνη αναγνωρίζει ότι αυτό ήταν το χαρακτηριστικό της που μου τράβηξε την προσοχή (η αλήθεια είναι ότι αυτό ήταν ένα από τα χαρκτηριστικά της που μe προσέλκυσαν).
Δεν ήθελα ποτέ να απογοητεύσω κανένα άνθρωπο. Οι μοναχικοί από εμένα ζητούσαν την παρέα. Δε θα μπορούσα να τους αφήσω χωρίς να ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους. Πώς αλλιώς θα κέρδιζαν οι πράξεις μου την επιδοκιμασία τους; Θα με περιφρονούσαν.
Η εικαζόμενη επιδοκιμασία των άλλων. Ένα δυναμικό σύστημα αλληλεπιδραστικής ηθικής και αισθητικής. Οι Άλλοι δεν είναι η κόλασή μου, όπως αντίθετα μονολογεί απεγνωσμένα ο ήρωας του Σατρ (στο σπουδαίο έργο του "Κεκλεισμένων των θυρών"). Οι Άλλοι είναι ο Παράδεισος μου. Εντάξει, τελειώνοντας το παραδέχομαι. Απέτυχα. Το πόρισμά μου δεν είναι παρά μία αντιγραφή της τριωδικής ευαγγελικής περικοπής της Κρίσεως.
3/3/2012 - Σκέψεις άτακτες σε ένα ταξίδι επιστροφής.
Στυλιανός Αναστασίου Μάλλιαρης - ΣΑΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου