Ιδέες για διδακτορικό

Στα αντικείμενα της επιστήμης που έχω θητεύσει έως τώρα:

Διεθνείς Σχέσεις: Ο πόλεμος εξακολουθεί να αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα ως θεμιτό μέσο επίλυσης διεθνών διαφορών. Απόδειξη προς τούτο, η επιμέτρηση ποινών σε εγκληματίες διεθνούς δικαίου. Εξηγούμαι: Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία, στο οποίο εργάστηκα, επεφύλλασε στο ποινολόγιό του διαφορετική (πιο επιεική) μεταχείρηση σε εγκληματίες πολέμου, σε σύγκριση με εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας, για εγκλήματα (όπως ανθρωποκτονίες) που συνίστανται στην ίδια αντικειμενική υπόσταση (δηλαδή, τα αντικειμενικά στοιχεία τους, πχ, η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής ταυτίζονται). Άρα ο πόλεμος αποτελεί κατά την άποψη των διεθνών δικαστών, που αποτελούν έκφραση της κείμενης μέσης αντίληψης της διεθνούς κοινότητας) ελαφρυντική περίσταση που μειώνει την απαξία του εγκλήματος. Άρα ο πόλεμος, ως κατάσταση, αν και δεν άγει σε αθώωση, άγει σε ελαφρύτερες ποινές. άρα, ο πόλεμος, αυτός καθ' εαυτός, δεν αποδοκιμάζεται πλήρως από την διεθνή κονότητα.

Νομική/Οικονομία/Επιστήμες Υγείας: Ο άτεγκτος κανόνας ότι τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας έχουν εικοσαετή διάρκεια προστασίας είναι αναχρονιστικός. Προστατεύει το ίδιο αδιακρίτως τα φάρμακα, τα μηχανικά επινοήματα (μια εφεύρεση της Apple για τη διαύνδεση εφαρμογών), ακόμα και ένα ποτιστικό σύστημα. Ειδικά στο θέμα των φαρμακευτικών ευρεσιτεχνιών, οφείλειο νομοθέτης να υιοθετήσει ένα σύγχρονο οικονομικό μοντέλο, μια συνάρτηση των δαπανών έρευνας, της ωφέλειας των δημοσίων ταμείων από ένα φάρμακο που μειώνει τις δαπάνες νοσηλείων κ.α. προκειμένου να αποδώσει μια προσαρμοσμένη χρονική διάρκεια προτασίας ad hoc, ξεχωριστή για κάθε φάρμακο. Δεν είναι δυνατό να προστετεύεται το ίδιο ένα φάρμακο που γιατρεύει την ελαττωμένη ικανότητα όσφρησης με ένα αντικαρκινικό φάρμακο που επιμηκύνει το προσδόκιμο επιβίωσης. Μια οικονομική προσέγγιση θα έδινε κίνητρο για πιο στοχευμένη κατανομή δαπανών έρευνας.

Νομική/Εμπορικό Δίκαιο/Οικονομία: Η αποζημίωση πελατείας, την οποία δικαιούνται κατά τον τερματισμό της οικείας εμπορικής σχέσης οι εγχώριοι αντιπρόσωποι/διανομείς αλλοδαπών οίκων, επίσης δεν είναι λογικό να είναι η ίδια (το μέσο ετήσιο καθαρό κέρδος των τελευταίων πέντε ετών) για όλους. Σε συμβάσεις με αντικείμενο προϊόντα με μηδενική παρουσία στην ελληνική αγορά πριν την έναρξη της σύμβασης εμπορικής αντιπροσωπείας/διανομής, είναι λογικό να δίδεται μεγαλύτερο κίνητρο στον τοπικό επιχειρηματία που αναλαμβάνει μεγαλύτερο εμπορικό κίνδυνο. Και πάλι μια οικονομική προσέγγιση που θα λάμβανε υπόψη τα διαφημιστικά έξοδα, τα έξοδα ανάπτυξης δικτύου διανομής, καθώς και την προοπτική συνέχισης του ίδιου κύκλου εργασιών από το νέο αντιπρόσωπο/διανομέα (π.χ., σε περιπτώσεις πλήρους κοινοποίησης του πελατολογίου και ρήτρας μη ανταγωνισμού) και θα προσάρμοζε με συναρτησιακή σχέση την εκάστοτε αποζημίωση πελατείας θα έδινε σαφώς περισσότερα κίνητρα σε τοπικούς εμπόρους να αναλάβουν την εισαγωγή νέων προϊόντων, άγνωστων στην εγχώρια αγορά.

Ελπίζω να έχω το χρόνο να αναπτύξω μία από τις ως άνω ιδέες.