Και τώρα ο δυναστής μας είναι νεκρός... Ο Θουκιδίδης στην Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου τονίζει ότι η τήρηση των προσχημάτων είναι αναγκαία στην πολιτική. Και αυτό που έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία χρόνια και προκάλεσαν την μήνιν των άλλων εθνών ήταν η μη τήρηση προσχημάτων. Αντίθετα, επιδώθηκαν σε απροκάλυπτη απαίτηση παγκόσμιας υποταγής στα αιτήματά τους. Μα τώρα η αλλαγή ήλθε, η ελπίδα αναζωογονήθηκε. Μένει μόνο το ερώτημα αν ο εχθρός ζει, που κρύβεται και πως θα τον βγάλουμε έξω για να τον πολεμήσουμε. Αν ο εχθρός ήταν άλλος από τη διεστραμμένη πρακτική μίας εξωτερικής πολιτικής κοντόφθαλμης και αντιδραστικής.Μπαράκ Χουσείν Ομπάμα, μία ιστορία πίστης και προοπτικής. Ένα γενναίο συγγνώμη των ΗΠΑ προς τα άλλα μέλη της διεθνούς κοινότητας, μία χαρισματική φυσιογνωμία που συνεπήρε μία συσπειρωμένη πλέον Αμερική που θα ζητήσει πιεστικά από το νέο της Πρόεδρο να διατηρήσει και σαφώς να αυξήσει τα κεκτημένα. Οι προσδοκίες και οι ελπίδες υψηλές, αλλά great expectations are solely to be relied upon a leader.
Κι αν ο πόλεμος υπήρξε η απάνηση στον πόλεμο, τότε ας είμαστε σίγουροι πως πλέον θα επαναχρησιμοποιηθούν οι πρακτικές των διπλωματικών συνομιλιών όλων με όλους... Πολλοί θυμούνται με φόβο τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Όμως, τότε, η διπλωματική οδός έβρισκε λύσεις, η πολιτική ήταν η τέχνη διατήρησης λεπτών ισορροπιών σε τεταμένες στιγμές, η μη περαιτέρω όξυνση τω αντιθέσεων. Μετά από την ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλιστικού μοντέλου, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να πορευτούν μόνες τους, να αγνοήσουν τον ΟΗΕ και τις άλλες χώρες μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας σε αρκτές περιπτώσεις, να μη ζητήσουν τη γνώμη των συμμάχων τους. Η ύβρις και η αλαζωνεία δεν έκανε ποτέ καλό σε κανένα. Ούτε και στους Αθηναίους όταν καταπίεζαν τους δήθεν συμμάχους τους στη Δηλιακή Συμμαχία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά αλήθεια, ποιός θεωρεί ότι ο Μπους ο νεώτερος είχε ποτέ ακούσει για τη Δηλιακή Συμμαχία;
Δεν ήταν μόνο μία εκλογική μάχη με φόντο την διαφορετική εθνικότητα ή το χρώμα. Δεν ήταν απλά μία μάχη συμβόλων, μία μάχη τηλεοπτικής λογικής. Πέρα από μία σειρά ουσιαστικών θεμάτων που τέθηκαν επί τάπητος (όπως η διαχείρηση του συστήματος υγείας, η αναγκαιότητα νέων φόρων, η διατήρηση των αμερικανικών στρατευμάτων σε Ιράκ κα Αφγανιστάν και κάποιες ανησυχητικά χαμηλών τόνων αναφορές στην καθαρή ενέργεια), η μάχη αυτή κατά βάση ήταν μάχη αξιών. Μία μάχη που στην ψυχοσύνθεση των Αμερικάνων ήταν δύσκολο να βγάλει νικητή τον Ομπάμα. Γιατί κλόνισε τα θεμέλια της λογικής της υπερδύναμης που με αυτάρκεια και ηγεμονική παρουσία γράφει μόνη της την ιστορία. Κι όμως, οι παραδοσιακά loser Δημοκρατικοί άντεξαν, άλλαξαν κι οι ίδιοι και αμφισβήτησαν πρώτοι αυτοί την λογική τους. Στην χώρα που η σύγχρονη δημοκρατία γεννήθηκε, στις ΗΠΑ, φαίνεται ότι η χειμερία νάρκη τελείωσε, ότι ο πολιτικοποιημένος κόσμος θα υποβάλλει στην βάσανο της κρίσης του κάθε απόφαση της ηγεσίας του. Θα αμφισβητεί ξανά, θα συνδιαλέγεται, θα διαφωνεί και θα αποφασίζει.
Μακάρι και στην Ελλάδα να ξαναμπούμε σύντομα στη λογική της πολιτικής συνεννόησης και συναπόφασης. Τώρα το χρέος το έχει η αξιωματική αντιπολίτευση. ΄Οπως στις ΗΠΑ, ο Ομπάμα με τη ρητορική του έκανε τον συμπαθή ηλικιωμένο ΜακΚέιν να δηλώσει ότι θα σταθεί στο πλευρό του, έτσι τώρα και ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να αλλάξει την μονομερή ρητορική της απαξίωσης, να φέρει το διάλογο στα μέτρα του (άλλωστε τωρα φαίνεται να υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο μία μετακίνηση προς πιο κεντροαριστερές απόψεις) και να αναγκάσει τον πρωθυπουργό σε μία μετεκλογική λογική συνεργασίας των δύο κομμάτων. Ας αργήσει τουλάχιστον η ημέρα των εκλογών, ας ηρεμήσει λίγο αυτή η συνεχόμενη σκανδαλολογία που προκαλεί ζαλάδα και αποπροσανατολισμό τόσο στην κοινή γνώμη, όσο και στους πολιτικούς άρχοντες του τόπου. Το ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, οι συγκυρίες είναι μαζί του και μόνο κακό κάνει ο μηδενισμός και η απαξίωση. Τόσο δύσκολο είναι να συνεννοηθούν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου