Συνολική Ευρωπαϊκή λύση

Η διαχείριση της κρίσης από τα ίδια άτομα και την ίδια πολιτική νομενκλατούρα που ουσιαστικά οδήγησαν τη χώρα μας στο τέλμα, είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη της αποτυχίας της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Πολίτες χωρίς όραμα, χωρίς φιλοδοξία, χωρίς αλληλεγγύη. Πολιτευτές που δεν παρήγαγαν έργο διεκδίκησαν και πάλι δημόσια αξιώματα. Σε επίπεδο δήμων, είναι τουλάχιστον παρήγορη η αποδοκιμασία που εκφράστηκε σε δήμους όπως η Πάτρα, η Γλυφάδα, η πρωτεύουσα.

Η σπουδή και το σκόπιμο της ένταξης της χώρας μας στην μνημονιακή λύση, που επίμονα παρουσιάζεται ως μονόδρομος και 'αναγκαίο κακό', δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με πολιτικά κριτήρια. Μια κρίση χρέους πανευρωπαϊκή, με συντονισμένες κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, αντιμετωπίστηκε στην αρχή της ως μία μεμονωμένη περίπτωση κακοδιαχείρισης. Αυτομαστιγώθηκε η χώρα με την προχειρότητα με την οποία οργανώθηκε η εξομόλογηση της ύπαρξης παραποιημένων στοιχείων, αυτοχειριάστηκε με τις δηλώσεις Παπακωνσταντίνου από τον Γενάρη του 2010 ότι "19 Μαΐου δεν θα έχουμε λεφτά για τις συντάξεις", και βωβή δέχτηκε την πιο ασελγή επέμβαση στο κορμί του κοινωνικού ιστού της, από ποιούς; από τα μικρομεσαία στελέχη ενός διεθνούς οργανισμού, διεθνείς δημόσιους υπαλλήλους δηλαδή, που δίνουν έμφαση μόνο σε πρόσκαιρους αριθμούς, χωρίς να σκέφτονται (αφού δεν οφείλουν υπηρεσιακά) το μέλλον αυτού του τόπου. Μια κρίση που χρειαζόταν εξαρχής συνολική ευρωπαϊκή λύση έγινε αφορμή να στοχοποιηθεί η χώρα. Και σε αυτή την κρίση, λύσεις ήταν η άμεση περικοπή μμισθών και συνταξεων, η άμεση αύξηση της φορολόγησης, η περαίωση. Καμία επενδυτική / αναπτυξιακή προοπτική. Καμία συνεννόηση των κοινωνικών εταίρων για μια αλλαγή πορείας, αλλαγή νοοτροπίας.

Η ελλαδίτικη κοινωνία βρίσκεται σε πλήρη αφασία. Η χώρα μας, που παραδοσιακά χαρακτηριζόταν από την πολιτικοποίηση (έστω και σε καφενειακό επίπεδο) έγινε ο τόπος της πλήρους απαξίωσης της πολιτικής δραστηριοποίησης και της αποχής. Πέρα από τις προφανείς αφορμές, η αιτία της απόστασης των πολιτών από την κάλπη δεν έχει διερευνηθεί κι ούτε βέβαια πρόκειται να γίνει αυτό. Η έλλειψη κινήτρων προσωπικής μόρφωσης, η σκοπούμενη απόκρυψη και αποσιώπηση της ύπαρξης ενός εναλλακτικού μοντέλου διαβίωσης, η προβολή του πλούτου και της εφήμερης απόλαυσης ως μοναδικών προτύπων, τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από την πολιτική ελίτ, είναι μερικές μόνο παράμετροι που πρέπει κανείς να λάβει υπόψη αν θέλει να εμβαθύνει στις αιτίες της αφασίας. Η πλέον προβεβλημμένη πχ μορφή από την Εκκλησία της Ελλάδος, είναι η κωμικοτραγική φιγούρα ενός μειωμένης διανοητικής ικανότητας μητροπολίτη. Την ώρα που υπάρχουν ασκητικές μορφές, ακόμα και σε επίπεδο Ιεραρχίας της Εκκλησίας, με ιδιαίτερα χαρισματικό λόγο και σκέψη, των οποίων η δράση αποσιωπάται. Μάθαμε για την οικογενειοκρατία των ακαδημαικών, αλλά όχι για τις εξαιρετικές περιπτώσεις των περιφερειακών ερευνητικών κέντρων του Ηρακλείου, της Αλεξανδρούπολης, που παράγουν σκέψη και έργο. Ακόμα και στην ουσία της κρίσης, τις οικονομικές δηλαδή επιπτώσεις της, έχει επικρατήσει μία εντελώς μονοδιάστατη προσέγγιση: "πονώ κι εγώ" είπε ο Πρωθυπουργός μας, αντί να πει το προφανές ότι δηλαδή ο εξορθολογισμός είναι δεν είναι λύση, αλλά προαπαιτούμενο. Δεν είναι αναγκαίο κακό, είναι προϋπόθεση ύπαρξης του κράτους μας. Δεν λυπάμαι απλά γιατί φέτος δε θα απολαύσω πολλά είδη πολυτελείας, αλλά μετανοώ και σκέφτομαι τρόπους να οργανώσω την απόλαυσή μου και την ευημερία μου σε πολύ πιο στέρεες βάσεις.

Κάποτε οι πρόγονοί μας συζητούσαν σε βάθος, διαφωνούσαν, αλλά επιθυμούσν να υποβάλλουν κάθε απόφασή τους στη βάσανο διεξοδικής σκέψης. Ακόμα κι αν η συχνότητα μίας τέτοις πρακτικής δεν ήταν τοσο έντονη, όσο μεγαλόπρεπα μας παρουσίαζαν τα σχολικά μας βιβλία, σε κάθε περίπτωση αυτό ήταν το αρχαιοελληνικό πρότυπο πολιτικοποίησης, το οποίο ως νεοέλληνες έχουμε θέσει ως θεμέλιο της υπόστασης του κράτους μας. Για αυτό και θα πρέπει να το τιμούμε. Με άλλα λόγια: συζήτηση διεξοδική και απόφαση του λαού για όλες τις σημαντικές αποφάσεις: ΕΧΕΙ ΔΙΑΡΡΑΓΕΙ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Απαιτείται προσφυγή σε δημοψηφισματικές πρακτικές, με θεσμοθετημένες προ-εκλογικές συζητήσεις προς το σκοπό επίτευξης της deliberative democracy, ήτοι της συνειδητής διαλεκτικής δημοκρατικής πράξης, που θα αποκαταστήσει την προβολή της λαϊκής βούλησης σε επίπεδο πολιτικών αποφάσεων.

Πχ, ποτέ δε συζητήσαμε εξαρχής αν η ένταξή μας στο Ευρώ θα αποτελούσε τροχοπέδη ή εφαλτήριο οικονομικής προόδου. Δεν είδαμε ολοκληρωμένες οικονομικές αναλύσεις, δε διαβάσαμε τα πιθανά σενάρια και πως ως λράτους θα μεγιστοποιούσαμε τα οφέλη από την ένταξή μας στην ΟΝΕ. Ο λαός δεν πληροφορήθηκε, όχι ότι το ζήτησε και μαζικά, δε διαλέχτηκε, δεν το επέλεξε. Τα swaps της Goldman Sachs, με σφραγίδα Σημίτη και Παπαντωνίου, δημιούργησαν από το 2001 ήδη την ανάγκη δημιουργικής λογιστικής (αρχικά με την μεταχρονολόγηση των στρατιωτικών προμηθειών, αργότερα με την ένταξη της πορνείας και άλλων παράνομων δραστηριοτήτων στον υπολογισμό του ΑΕΠ, σφραγίδας Καραμανλή και Αλογοσκούγη, και άλλα δυστυχώς παραδείγματα μαθητευόμενων μάγων). Ήταν θνησιγενής η ένταξή μας στην ΟΝΕ και δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι αν ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας μειωνόταν ή αν πέφταμε σε ύφεση, οι δημοσιονομικές μας παθόγενειες θα αποκαλύπτοταν.

Η χώρα δεν θα πτωχεύσει, απλά γιατί τα κράτη δεν πτωχεύουν. Αλλιώς οι κυβερνώντες δεν θα είχαν καμία αντίρρηση να υποβαλλόμασταν σε διαδικασίες συλλογικής αναγκαστικής εκτέλεσης, με πλειστηριασμούς νησιών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών. Μια ανάγνωση των όρων του μνημονιακού δανείου αποκαλύπτει ότι αυτή η πράξη, η διεθνής σύμβαση που ψήφισε και επικύρωσε η πλειοψηφία των μελών του ελληνικού κοινοβουλίου, αποτελεί την πλέον κατάπτυστη πράξη παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας, εσχάτης προδοσίας, εκδούλευσης σε απρόσωπα κέντρα πίστωσης.