Πρέπει να τελειώσουν και τα δυο κόμματα (Στέλιος Μάλλιαρης) - Παρέμβαση από Μάνο Μαρκάκη

Δεν είναι μαγικοί οργανισμοί τα κόμματα, ούτε έχουν κάποια αυταξία. Σύνολα που αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες τις κοινωνίας και του λαού.

Τα δύο κόμματα που κυβερνούν την Ελλάδα μεταπολιτευτικά είνα χρεωκοπημένα, γιατί χρεωκοπημένες είναι οι αξίες των ανθρώπων που τα ίδρυσαν και τα στήριξαν.

Περισσότερο χρεωκοπημένοι όμως είναι κι όσοι έχουν συνδεθεί οργανικά με τα δύο κόμματα, όσοι έχουν στηρίξει την πολιτική τους ανάδειξη σε αυτούς τους δύο οργανισμούς.

Πολιτικοί χωρίς φαντασία, χωρίς φειδώ στις υποσχέσεις, χωρίς αιδώ στις δικαιολογίες, μηρηκαστικά θεωριών που ξέφτισαν στο χρόνο, ανίκανοι οι περισσότεροι να συλλάβουν τα 3 e's της δημόσιας διοίκησης: Efficiency, Effectiveness, Economy.

Ικανότητα, Αποτελεσματικότητα, Οικονομία. Γνώσεις κι εμπειρία. Έργο στην πράξη. Επιλογή του μέτρου με τη λιγότερη κατασπατάληση πόρων.

Έτσι κυβερνιούνται τα σύγχρονα κράτη. Με αυτά τα κριτήρια αξιολογούναι οι επιδόσεις των δημόσιων λειτουργών.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, κυριαρεί η θεωρία του Public choice: οι πολιτικοί μας λειτουργούν με γνώμονα την επανεκλογή τους στους θώκους τους. Επιλέγουν αυτές τις πολιτικές που μεγιστοποιούν τις πιθανότητεςνα διατηρήσουν τις δημόσιες θέσεις τους, αλλά αδιαφορούν αφενός για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των αποφάσεών τους, αφετέρου για τη μεγιστοποίηση της ωφέλειας των πολλών. Ένας ανήθικος κι άκαμπτος ωφελιμισμός κατά Bentham θα ήταν πολύ πιο αποδοτικός από μία πολιτική που άλλοτε ανάλγητη, άλλοτε υστερική, άλλοτε υπέρμετρα παραχωρητική, με συνέπεια όμως πρόχειρη κι ακατέργαστη, οδήγησαν τη χώρα σε ένα σημείο που θεωρούμε υποχρέωσή μας να συναινέσουμε στην απώλεια των κεκτημένων.

Φταίει ο λαός που ζητούσε περισσότερο; Φταίνε οι πολιτικοί που ενέδιδαν; Φταίνε κι οι δύο; Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, του συντάκτη συμπεριλαμβανομένου, βολευόταν με τη διατήρηση του πολιτικού status quo.

Αυτή τη στιγμή όμως πρέπει να ανγνωρίσουμε αλήθειες: και τα δύο κόμματα ευαγελίζονται την αναγέννησή τους ως άλλοι φοίνικες εκ των στάχτεών τους. είναι πειστικό ένα τέτοιο επιχείρημα; Αλήθεια, οι ίδιοι πολιτικοί που έχρι πρότινος διόριζαν τα δικά τους παιδιά σε θέσεις του δημοσίου, ευρύτερου και στενότερου τομέα, που έβλεπαν και βλέπουν το δημόσιο χρήμα ως περιουσία τους που τη ξοδεύουν κατα το δοκούν (βλέπε πρόσφατη απόφαση των 300 για αυτόχρηματοδότηση τους για την αγορά η/υ αξίας 5,000), μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να αλλάξουν; Προσωπικά το θεω΄ρω αδύνατο. Είναι στενοί οι δεσμοί που κρατούν δεμένπυς τους πολιτικούς με αυτό το τρόπο σκέψης, που τους κάνουν ευάλωτους στα αιτήματα των διαφόρων ομάδων άσκησης πίεσης, σε βαθμό που τυχόν μη σύμπραξη να απειλεί το πολιτκοό τους μέλλον.

Και πάμε σε μία πρόταση που χτυπά την public choice theory στη βάση της, που στερεί βασικό κίνητρο από τους πολιτικούς για να συνεχίσουν ναπολιτεύονται όπως μέχρι τώρα: περιορισμός στη βουλευτική θητεία, έως δύο βουλευτικές περιόδους ή έως 8 βουλευτικές συνόδους. Αυτά. Μέχρι εκεί. 2 θητείες στα χοντρά χοντρά. 2 εκλογές και τέλος. Πρωθυπουργός ναεκλέγεται από την εκάστοτε κοινοβολευτική ομάδα με την πλειοψηφία των εδρών. Δε νομίζω πως η μακρόχρονη παραμονή αρχηγών/πρωθυπουργών στην ηγεσία κομμάτων/κυβερνήσεων στην μεταπολιτευτική Ελλάδα έχει αποδειχθεί ωφέλιμη πρακτική. Το ίδιο και για τους βουλευτές, ικανός αριθμός των οποίων θα μείνει στη Βουλή για αρκετές θητείες, θα φύγεικαι θα ξανάρθει. Θα ζήσει από αυτό. Όχι κύριοι, στις εργασίες σας. Αφήστε την πολιτική σε όποιον έχει καλές προθέσεις, μεράκι, ψώνιο να βοήθησει τη χώρα του.

Είναι απλός και λαϊκίστικος ο λογος μου. Το αναγνωρίζω. Και γενικεύω ασύστολα συμπαρασύροντας ευπατρίδες πολιτικούς στην κριτική μου. Όμως το επίπεδο των μοντέλων, αθλητών, καλλίγραμμων κυριών και λοιπων εργατοπατέρων ή άνεργων/άεργων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ούτε καν τα ακαδημαϊκά credentials έχουν για τις θέσεις που έχουν αναλάβει αποδεικνύει ότι η Ελλάδα και το σύστημά μας νοσεί. Η δημοκρατία μας νοσεί.

Λίγη φαντασία στην πολιτική δεν έβλαψε ποτέ κανένα.

Ο φίλος Μάνος παραθέτει:

Η αποτυχία της Δημοκρατίας

Ποια είναι η αποστολή κάθε πολιτεύματος; Η εξασφάλιση της βιωσιμότητας της κοινωνίας, η επιβίωση του λαού. Όταν οι πολίτες ενός κράτους δυσκολεύονται να διασφαλίσουν τα προς το ζειν και η επιβίωσή τους καθίσταται αμφίβολη, το πολίτευμα έχει ήδη αποτύχει.

Στις 23 Απριλίου 2010 η Ελληνική Δημοκρατία κήρυξε διακριτικά πτώχευση. Η Δημοκρατία μας απέτυχε. Της οικονομικής πτώχευσης είχε προηγηθεί πολλά χρόνια πριν η ηθική παρακμή. Η χρεοκοπία του κώδικα αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Η νοοτροπία της καλοπέρασης και της ήσσονος προσπάθειας αποδείχθηκε μακροπρόθεσμα αυτοκαταστροφική.

Το καινοφανές είναι η έκταση των συνεπειών της κρίσης: κηδεμονία, απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, φτωχοποίηση, υποδούλωση. Ο ελληνικός λαός πληρώνει την απώλεια του αυτοσεβασμού του με την παράδοση της εξουσίας σε πρόσωπα άλλων πλην των δημοκρατικά εκλεγμένων εκπροσώπων του. Ύβρις – τύσις.

Η τραγική ειρωνεία: ακόμη και με ευλαβική εφαρμογή των νέων μέτρων, το όφελος θα είναι μόνο η μείωση του δημοσίου ελλείμματος κατά 10% στα επόμενα δύο χρόνια. Οι διεθνείς οικονομικοί αναλυτές προβλέπουν ότι δεν πρόκειται η Ελλάδα να εξέλθει της οικονομικής ύφεσης για τα επόμενα δέκα χρόνια. Ένα κυρίαρχο κράτος βρίσκεται πλέον στο έλεος των πιστωτών του. Sovereign bonds. Τι ειρωνική ορολογία: παίρνεις μετρητά με αντάλλαγμα κρατική κυριαρχία. Δεν θα έπρεπε ο εν λόγω θεσμός να διδάσκεται και στα αμφιθέατρα νομικής, στις παραδόσεις συνταγματικού δικαίου; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ρύθμιση του θεσμού με αυστηρούς περιορισμούς έγκυρο δανεισμού στο Σύνταγμα της Ελλάδος; Είναι αδιανόητο πως δέκα άνθρωποι υποθήκευσαν το μέλλον μίας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων, χωρίς να το καταλάβει κανείς. Μας πιάσανε αδιάβαστους.

Η κατάσταση προσομοιάζει με ήττα σε εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο. Ωστόσο, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: στον πόλεμο, ο εχθρός ήρθε απ’έξω, ήταν ανώτερος, πάλεψες αλλά κατίσχυσε. Τον ξέραμε, τον είδαμε, τον πολεμήσαμε με αξιοπρέπεια. Κάποια στιγμή θα φύγει. Η οικονομική υποδούλωση είναι πιο ύπουλη: ο εχθρός ήρθε από μέσα, δεν τον είδαμε ποτέ, δεν πολεμήσαμε ποτέ, δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Και το κυριότερο: παραμένει ανάμεσά μας, είμαστε εμείς, ο κακός μας εαυτός.

Ποτέ δεν θα μάθουμε ονόματα, εταιρείες, πράξεις, ποσά, πρακτικές. Ποτέ δεν θα μάθουμε ‘πού πήγαν τα λεφτά’. Δεν θέλουμε να μάθουμε. Γιατί κατά βάθος ξέρουμε ότι εμείς τα πήραμε. Εμείς, ο καθένας μας πήρε το μερίδιό του στη διαφθορά, στην καταλήστευση του κράτους και οτιδήποτε ορίζεται ως ‘κοινό’. Για τον ραγιά, το κράτος ήταν πάντα κάποιος άλλος, κάποιος ξένος, δεν μας αφορούσε. Και με κάθε ευκαιρία τον ληστεύαμε, κάπου, κάπως, κάποτε, μας τα χρώσταγε. Άραγε, θα τολμήσουμε ποτέ να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη, να αναζητήσουμε τον εσωτερικό εχθρό, τον Εφιάλτη μας; Δεν θα ωριμάσουμε; Δεν θα βγούμε πιο δυνατοί; Σίγουρα, αυτό κάποια στιγμή θα γίνει, αυτό είναι βέβαιο και ιστορικά νομοτελειακό: οι κακουχίες ωριμάζουν τους λαούς. Σίγουρα, και οι Έλληνες θα ωριμάσουμε, θα γίνουμε κράτος, θα εκπολιτιστούμε, θα περάσουμε στο επόμενο επίπεδο πολιτικής και ιστορικής εξέλιξης. Αυτό είναι το μόνο θετικό από αυτή την εθνική τραγωδία, η κατ’ ανάγκην αισιόδοξη μακροπρόθεσμη εξέλιξη. Μέχρι τότε όμως, πόσοι και πώς θα έχουν επιβιώσει;

Εκτιμώ ότι η Ελλάδα που θα παραδώσουμε στη γενιά των παιδιών μας θα είναι κατά πολύ πιο ώριμη από την Ελλάδα που παραλάβαμε από τους πατεράδες μας. Από την χρεοκοπημένη γενιά του Πολυτεχνείου. Για να είμαστε δίκαιοι, όλες οι γενιές περνούν δυσκολίες. Οι πατεραδες μας μεγάλωσαν σε μία μεταπολεμική εποχή ανέχειας, το κατοχικό σύνδρομο δεν τους εγκατέλειψε ποτέ. Η απληστία τους είχε δικαιολογημένες ψυχολογικές ρίζες. Όμως, ορθοπόδησαν, κατέκτησαν την οικονομική ευημερία. Ήταν στο χέρι τους να κατακτήσουν και την οικονομική αυτάρκεια, όφειλαν οικοδομήσουν έναν στέρεο κώδικα αξιών και μία βιώσιμη οικονομία. Απέτυχαν. Και είναι υπόλογοι απέναντί μας.

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι τα ακόμη χειρότερα: όλο και περισσότεροι διεθνείς αναλυτές, με πρώτη τη Fitch από το Νοέμβριο του 2009, διαβλέπουν πλέον σοβαρό ενδεχόμενο στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα. Πολλοί εκτιμούν ότι η επίσκεψη Ερντογάν στις 15 Μαΐου για την μοιρασιά των πετρελαίων του Αιγαίου θα λειτουργήσει ως βαρόμετρο. Η ιστορία μας δείχνει ότι σε ανάλογες συνθήκες στο παρελθόν αυτό είχε συμβεί και μάλιστα με την επιδοκιμασία του λαού. Ας μην ξεχνάμε ότι στις 22 Απριλίου 1967 μία μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού υποδέχθηκε το πραξικόπημα με ανακούφιση: ούφ, επιτέλους. Όπως ο εθισμένος χρήστης ναρκωτικών που βρίσκει λύτρωση στην αυτοκτονία. Ακόμη πιο κάτω από τον πάτο, υπάρχει ο απόπατος. Σαν σκηνικό της Αποκάλυψης…

Ούτως ή άλλως, η Δημοκρατία ήδη απέτυχε. Πρέπει να ανασυνταχθούμε, να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας. "Η Ελλάς θέλει να ζήσει και θα ζήσει". Πώς όμως; Υπάρχει μία ηλιακτίδα στο σκότος; Υπάρχει κάπου ελπίδα, μία αξία για να πιστέψουμε; Και ο ποιητής αναρωτιέται:

When the truth is found to be lies
and all the joy within you dies
don't you want somebody to love
don't you need somebody to love
wouldn't you love somebody to love
you better find somebody to love