Σαφές στίγμα-Κόμμα λαϊκό

Η βάση της Νέας Δημοκρατίας που κινητοποιήθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό (δεδομένου του πρωτόγνωρου του εγχειρήματος και της απογοήτευσης από την πρόσφατη εκλογική συντιβή) έδωσε πλέον σαφές πολιτικό στίγμα στο κόμμα: λαϊκός, πατριωτικός αυτοπροσδιορισμός, όπως εκφράζεται από το σύνολο των ποσοστών Σαμαρά και Ψωμιάδη. Με την ελπίδα ότι οι φιλελεύθερες φωνές δε θα απομονωθούν, αλλά θα αποτελούν σταθερά συνιστώσα της κεντροδεξιάς παράταξης, η Νέα Δημοκρατία οφείλει τώρα να ολοκληρώσει την επίπονη ενδοσκόπηση και να αντιληφθεί τι ήταν αυτό που την οδήγησε στην απαξίωση του ευρύτερου εκλογικού σώματος. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει καθαρό πολιτικό λόγο, οφείλει όμως πλέον να διαμορφώσει μία πλατφόρμα κυβερνητική που να καλύπτει πολιτικές σε πλείονες τομείς πέρα των εθνικών.

Κυρίως, όμως, πρέπει να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και να στηρίξει τις δυσάρεστες πλην αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό και στις περικοπές των δημοσίων εξόδων. Επαναλαμβάνω με περισσή έμφαση ότι ο μόνος δρόμος που μπορεί να διευκολύνει την άσκηση μίας μακροπρόθεσμα ανεξάρτητης, ευέλικτης εθνικής πολιτικής για τη χώρα μας είναι η εξυγίανση των δημοσιονομικών της και η εδραίωση μίας ανταγωνιστικής οικονομίας. Με τη χώρα μας να βρίσκεται σταθερά τα τελευταία έτη ανάμεσα στις 30 πιο εύρωστες οικονομικά χώρες του κόσμου (από άποψης ΑΕΠ κατ' απόλυτο αριθμό και κατά κεφαλήν εισoδήματος) παρά τις διαχρονικές δομικές αδυναμίες της, είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν οι δυνατότητες με μία εξορθολογισμένη οικονομία να καταστεί η Ελλάς ακόμα πιο ισχυρή. Ανεξάρτητη δε εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν το Δημόσιο δεν μπορεί να δανειστεί για να καλύψει τα χρέη του, όταν το έλλειμμα φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, όταν το χρέος αυξάνεται με πιο γρήγορους ρυθμούς από το ΑΕΠ.

Ο Δεκέμβρης είναι μήνας ορόσημο για τα εθνικά θέματα, ειδικά σε ό,τι αφορά στην Τουρκία και στην πΓΔ της Μακεδονίας. Χωρίς τη στήριξη Σαμαρά είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει ο πρωθυπουργός να εμμείνει στην πολιτική Καραμανλή ότι ένταξη πριν τη λύση δεν μπορεί να υπάρξει. Ένταξη με το προσωρινό όνομα fYR of Macedonia ουσιαστικά θα αποτελεί ομολογία ήττας κι ένδειξη σύγχυσης, ένα πισογύριμα που η χώρα δεν μπορεί να αντέξει, αφού θα ακυρώσει το όποιο σημασιολογικό και πρακτικό περιεχόμενο της στάσης Καραμανλή στο Βουκουρέστι, θα δώσει δε λαβή στους συμμάχους να μας πιέσουν για περισσότερες και πιο επίπονες υποχωρήσεις.

Επειδή πίσω από το δάχτυλό μου δεν κρύβομαι, προσωπικά προτιμούσα τη Ντόρα Μπακογιάννη για αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Η γοητεία του μετριοπαθούς profile της και το φιλελεύθερο στοιχείο στον πολιτικό της λόγο την έκαναν να φαντάζει στα μάτια μου πιο ικανή να προσελκύσει μία κρίσιμη για το εκλογικό αποτέλεσμα μάζα ψηφοφόρων που αυτοτοποθετούνται στο ακομμάτιστο κέντρο. Όμως πλέον είναι επιτακτική ανάγκη όλοι οι φίλοι της παράταξης να κρίνουμε in futuro τον Αντώνη Σαμαρά ως πρόεδρο και δυνάμει Πρωθυπουργό, κι όχι in retrospect ως αποστάτη. Η Νέα Δημοκρατία δημοκρατικά αποφάσισε να συγχωρήσει τον Μεσσήνιο πολιτικό. Η ιστορία έγραψε ότι τότε κινήθηκε επιπόλαια και ανώριμα (όπως κατέδειξε και η μειωμένη ανταπόκριση της Πολιτικής Άνοιξης στην ελληνική κοινωνία), όμως κι ο ίδιος με την επιστροφή του στη Νέα Δημοκρατία ουσιαστικά ομολόγησε το εσφαλαμένο της κίνησής του. Κι η αλήθεια είναι ότι υπήρξε από τους ελάχιστους υπουργούς της Κυβέρνησης Καραμανλή τελευταίως που πολιτεύθηκε με πίστη στο δόγμα 'ταπεινά και σεμνά'. Bonne chance Antoine, και φρόντισε την πολυσυλλεκτικότητα της παράταξης. Εξαιρετικά αφιερωμένο στον Μεσσήνιο ηγέτη το ποίημα του Πατρινού ποιητή Κωστή Παλαμά:
Ὁ γκρεμιστής

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατὶ εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, ποταμοὶ καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,
καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!