Γιατί η λύση ακούει πάλι στο όνομα Καραμανλής

Ο θυμός κι η απορία της βάσης της κεντροδεξιάς παράταξης αποτελούν τα κυρίαρχα εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεράσει ο Κώστας Καραμανλής για να επιτυχεί ανατροπή των δημοσκοπικών δεδομένων και να παραμείνει στο τιμόνι της χώρας. Ο θυμός προκαλείται από την επιλογή του να πάει σε εκλογές, ενώ δεν υπάρχουν αντικειμενικές ελπίδες να τις πάρει και να εξασφαλίσει ταυτόχρονα αυτοδυναμία. Απορία από το χρόνο που πήρε αυτή την επιλογή, σε σύγκρουση με την πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας που απαιτούσε εξάντληση της τετραετίας. Είναι δε κοινός τόπος ότι οι πολίτες δυσανασχετούν σε συχνή προσφυγή στις κάλπες, σκεπτόμενοι και τα υπέρογκα ποσά που σπαταλώνται από τον κρατικό κορβανά για την χρηματοδότηση των διαφόρων πολιτικών σχηματισμών.

Υπάρχουν ελαφρυντικά: ναι. Εγκλωβισμένος στην ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και προφανώς προδομένος από την ανικανότητα αλλά και ανεντιμότητα πληθώρας συνεργατών του [που αυτός βέβαια επέλεξε να τοποθετηθούν σε θέσεις αρχής], είχε μπροστά του ένα δίλημμα: να συνεχίσει το δρόμο των μεταρρυθμίσεων με αρκετά πιθανή την απώλεια της δεδηλωμένης από κάποιον τυχάρπαστο βουλευτή που θα εκδήλωνε την μήνη του κατά των αντιλαϊκών επιλογών της κυβέρνησης και θα μεταπηδούσε στον πανδοχέα Καρατζαφέρη ή να προκηρρύξει εκλογές με την προοπτική να αναλάβει μιά πιο στέρεα κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε δεύτερη μάχη με την εφαρμογή του νόμου Παυλόπουλου. Κοντά σ' αυτά συνυπολόγισε και την ανεύθυνη και εκβιαστική απειλή του κ. Παπανδρέου να προκαλέσει εκλογές τον Μάρτη του 2010 γελοιοποιώντας το πρόσωπο του κ. Παπούλια και καθιστώντας για άλλη μια φορά το Σύνταγμα ένα απλό γράμμα νόμου, χωρίς πνεύμα και χωρίςκαμία βαρύνουσα σημασία.

Η απόφασή του ήταν απόφαση ευθύνης για τη χώρα προκειμένου να εκλεγεί κυβέρνηση με νωπή εντολή ικανή να λάβει τα απαραίτητα σκληρά μέτρα λιτότητας, αλλά και για την παράταξη την οποία ηγείται, μιας και εξασφαλίζει μιά μικρής έκτασης ήττα με προοπτική σύντομης επανόδου στην εξουσία.

Στη ΔΕΘ ο Κώστας Καραμανλής παρουσίασε πρόταση για τη συγκράτηση των δημοσίων δαπανών, πρόταση υπεύθυνη, ξεκάθαρη ως προς το περιεχόμενό της, φαινομενικά αντιλαϊκή, με γνώμονα όμως την ευημερία των επόμενων γενεών. Εδώ τίθεται το ερώτημα αν αυτά τα μέτρα δεν μπορούσαν να είχαν ληφθεί την προηγούμενη πενταετία. Αυτό το ερώτημα όμως παραγνωρίζει την σοβούσα οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις που είχε στην απροετοίμαστη ελληνική οικονομία. Η αρνητική ανάπτυξη και ο συνεπαγόμενος περιορισμός του ΑΕΠ προκαλούν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε μιά σειρά μακρο-οικονομικών μεγεθών που επηρεάζουν καίρια την ικανότητα του ελληνικού κράτους να φανεί συνεπές με τις οικονομικές του υποχρεώσεις, αφού το δημόσιο χρέος φαίνεται να μην πλέον διαχειρίσιμο (ρυθμός ανάπτυξης/ρυθμός αύξησης δημοσίου χρέους <1). Αυτά τα σκληρά μέτρα (μιλάμε για διετή πάγωμα μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, πάγωμα των προσλήψεων, κατάργηση επιδομάτων κ.α.) δεν είχαν λόγο να παρθούν νωρίτερα και, ειδικά, αν δεν είχε επέλθει η πρωτοφανής αυτή κρίση. Ο Καραμανλής είχε ακολουθήσει το μοντέλο Σρέντερ περί ήπιας προσαρμογής, μοντέλο που τον άφησε να κρατηθεί πέντε χρόνια στην εξουσία, αφού τυχόν ριζική επιβολή μέτρων θα είχε προκαλώσει αντιδράσεις σε πολλούς κοινωνικούς εταίρους με απρόβλεπτα για την κυβέρνηση αποτελέσματα. Παρόλα , αν και όχι αναίμακτα, αυτά πέτυχε να προχωρήσει σε τρείς μεγάλες αποκρατικοποιήσεις που έφερανχρήμα στα δημόσια ταμεία και τα απελευθέρωσαν από εταιρείες που εξαιτίας της χρόνιας κακοδιαχείρισης και παθογένειας της δομής τους αποτελούσαν κατά βάση βραχνά στην κυβέρνηση: του 'αμαρτωλού' ΟΤΕ, που το καλύτερο που έχει να κάνει και η επόμενη Κυβέρνηση είναι να αποκόψει κάθε δεσμό μαζί του για να ξεχαστούν και να επουλωθούν οι ανοιχτές πληγές του σκάνδαλου Siemens, του ΟΛΠ και της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Κι όλα αυτά πέρασαν στην κόψη του ξυραφιού, με την μία σημαντική παραπάνω κοινοβουλευτική ψήφο. Αυτά δείχνουν ότι ο Καραμανλής δε φοβήθηκε να λάβει μη δημοφιλή στο λαό μέτρα, με γνώμονα την απελευθέρωση της αγοράς και την εξάλειψη παντός είδους προνομιών και εξαιρέσεων που έως τώρα αποσύνθεταν τις δομές μιάς ελεύθερης-κατ' όνομα και ουχί κατ' επίφαση-οικονομίας.

Αυτές οι τρεις αποκρατικοποίησεις, ο συνετός χειρισμός σε σειρά θεμάτων εξωτερικής πολιτικής και ο νόμος-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια είναι το ενεργητικό της κληρονομιάς που θ' αφήσει πίσω του ο Καραμανλής. Είναι λίγα για πέντε χρόνια, αλλά δεν είναι κι ελάχιστα, ειδικά αν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν προβάλλονται πλέον σαν αποκλειστικά κυβερνητικά δημιουργήματα έργα οδοποιΐας, που σαφώς προχώρησαν αρκετά την τελευταία πενταετία [Μαλιακός κόλπος, Ολυμπία Οδός και Εγνατία οδος είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα].

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με πρόσωπα ελάχιστα διαφορετικά από αυτά που δοκιμάστηκαν στν τελευταία διακυβέρνηση της χώρας από την αξιωματική αντιπολίτευση. Κόντρα στην κοινή γνώμη πιστεύω πως το μεγαλύτερο ατού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να κατισχύσει στις ερχόμενες και τις μετέπειτα εκλογές είναι το πρόσωπο του αρχηγού του. Ο λόγος είναι απλός: κάτι η εμφανής ανικανότητα του να χειριστεί την ελληνική γλώσσα, κάτι η αδυναμία του να παρουσιάσει ξεκάθαρη πολιτική πρόταση για τα προβλήματα της χώρας, δημιουργούν ένα κlίμα ελάχιστων προσδοκιών προς το πρόσωπό του. Λογικά κι ο ίδιος ακολουθεί μία πολιtική μη σύγκρουσης, με ήπιους τόνους, αφού επενδύει στην τακτική του ώριμου φρούτου. Με αερολογίες του τύπου 'επανακρατικοποίηση εκποιηθείσας δημόσιας περιουσίας' χωρίς περαιτέρω ανάλυση, με φωνές για κυβερνητική ολιγωρία σε εθνικά θέματα (χωρίς όμως να λέει τι θα έκανε διαφορετικά, αφήνοντας να αιωρείται σε μία αχλύ ιδεών ότι οι διεθνείς σχέσεις παίζονται κυρίως εκτός δημοσιότητας) και με υποtιμητικά σχόλια για την απορροφητικότητα κοινοτικών κονδυλίων από τη παρούσα κυβέρνηση (χωρίς να ενθυμείται τα σχετικά ιστορικά χαμηλά ποσοστά που πέτυχε η παράταξή του κατά την τετραετία 1998-2001), δε δημιουργεί καμά απολύτως δέσμευση για τον ίδιο, ούτε και για τις ικανότητες της παράταξής του και των συνεργατών του, με αποτέλεσμα ο απότοκος μίας ήσσονος προσπάθειας στο μέλλον να πaρουσιαστεί ως επίτευγμα πρωτοφανούς ικανότητας. Οι ελάχιστες προσδοκίες που τρέφουν προς το πρόσωπό του οι πολίτες και ο χαμηλός πήχυς είναι τα εχέγγυα για μακρά διακυβέρνηση, σε άκρα αντίθεση με τις υψηλές προσδοκίες που καλλιέργησε ο Κώστας Καραμανλής σε σύσσωμο το εκλογικό σώμα το 2004.

Αλλά στην πολιτική, η αισιοδοξία και το όραμα τίθενται με βάση το προγραμματικό σχεδιασμό. Και τα μάλα προτιμότερο είναι ένα υπερβολικά φιλόδοξο πρόγραμμα να μην ολοκληρώνεται στην εντέλειά του, παρά κανείς να βολεύεται με τους καρπούς μειωμένων προσπαθειών και χαμηλών πτήσεων.

Στη ΔΕΘ το 2008 άρχισε ο κατήφορος για τη ΝΔ, στη ΔΕΘ το 2009 ο Κώστας Καραμανλής επιβεβαίωσε τις αρχηγικές του ικανότητες και τις υψηλές βλέψεις που έχει για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μία Νέα Διακυβέρνηση που θα είναι απαλλαγμένη από ανθρώπους που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και σκύλευσαν την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού μπορεί να επιτυχεί στη δύσκολη παγκοσμίως οικονομική συγκυρία.

Από το ιστολόγιο αυτό πολλές φορές οι επικρίσεις για την Κυβέρνηση ήταν έντονες και στοχευμένες σε συγκεκριμένες λανθασμένες κινήσεις. Αλλά την ώρα της κρίσιμης επιλογής, δεν μπορεί κανείς να μένει αμέτοχος ή να μην προκρίνει συγκεκριμένες λύσεις. Διότι, «τον μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλά αχρείον νομίζομεν» (Θουκυδίδης).