Καραμανλής και εξωτερική πολιτική

Βουκουρέστι και αυτόνομη ενεργειακή πολιτική - Ίσως αυτές οι δύο πτυχές της κυβερνητικής θητείας αποτελούν τα στοιχεία με θετικό πρόσημο που θα σημαδέψουν την πορεία του Κώστα Καραμανλή ως πρωθυπουργού της Ελλάδας. Στα αρνητικά μπορεί κανείςνα συμπεριλάβει πολλές άλλες αστοχίες. Κυρίως όμως ανεκπλήρωτες προσδοκίες.

Ας μείνουμε όμως στα θετικά: Το Βουκουρέστι ήταν η πρώτη φορά που ένας μικρός σύμμαχος στο ΝΑΤΟ θέτει βέτο στην είσοδο υποψήφιου Κράτους-Μέλους και έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον ηγεμόνα της Συμμαχίας, τις ΗΠΑ. Στιγμή εθνικού χρέους, σχετικής υπερηφάνειας αλλά και απόδειξη διαιώνισης ενός χρονίζοντος προβλήματος. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτή η ελληνική αντίδραση δεν ήταν αναμενόμενη από τις ΗΠΑ και ήλθε από μία κυβέρνηση που η παράταξη που της στηρίζει ιστορικά χαρακτηρίζεται από φιλοαμερικανικά αισθήματα.

Ο δε σχεδιασμός μίας αυτόνομης από τις επιταγές των ΗΠΑ ενεργειακής πολιτικής, που άξονά της δεν έχει την απεξάρτηση της Ελλάδας από τους αγωγούς που ελέγχουν οι ΗΠΑ, αλλά αντίθετα την θωράκισή της και με εναλλακτικές λύσεις, αποδεικνύει ότι μία κυβέρνηση που μπορεί να αντιμετωπίζει τα πλείστα όσα προβλήματα στην αντιμετώπιση της κθημερινότητας, εντούτοις μπορεί να χαράσσει μακροπρόθεσμες στρατηγικές σε καίρια θέματα εθνικής ασφαλείας, όπως είναι η ενεργειακή πολιτική.

Στα εσωτερικά δυσκολεύομαι να βρω ένα τομέα που η κυβέρνηση να κατάφερε να περάσει κάποια σημαντική αλλαγή. Ο νόμος-πλαίσιο είναι μία καλή αρχή, αλλά όσο τα πανεπιστήμιά μας είναι αποκομμένα από διαδικασίες ελέγχου και αξιολόγησης και παραμένουν δέσμια συντεχνιακών λογικών (από κομματικά καθοδηγούμενες φασιστικές νεολαίες έως και ακαδημαϊκούς θιασώτες μίας επαρχιώτικης οικογενειοκρατίας πχ ιδέσθε οικογένια Χριστινάκη στη Θεολογική Σχολή των Αθηνών), η εκπαιδευτιή μεταρρύθμιση της κυβέρνησης θα είναι κενό γράμμα. Στην περικοπή των δημοσίων δαπανών, στον περιρισμό του ελλείμματος και στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, η αποτυχία είναι παταγώδης. Και σίγουρα τα κενά αυτά υπερκαλύπτονταν τα πρώτα χρόνια απο την μείωση της ανεργίας, αλλά και την διατήρηση υψηλού ρυθμού ανάπτυξης, όμως από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και έκτοτε, τα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ξεγυμνώνουν την ανυπαρξία μακρόπνοου σχεδίου για την οικονομία. Μου κάνει εντύπωση που δεν μπορούμε να αντιγράψουμε μία έξυπνη ιδέα που ακολουθούν οι ΗΠΑ αυτό τον καιρό: να προκηρυχθούν μαζικά έργα υποδομής (ανάπτυξη νέων σχολικών μονάδων, ολοκλήρωση των μεγάλων εθνικών οδικών δικτύων, νέες σιδηρογραμμές, σιδηρόδρομος Κρήτης, βελτίωση νοσοκομείων) με σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα με γενικό κάλεσμα στο ελληνικό κεφάλαιο να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και να του δωθούν ευνοϊκότεροι όροι στην εκμετάλευση των έργων. Οι ΗΠΑ υπολογίζουν ότι με τη τόνωση των δημοσίων επενδύσεων θα διατηρήσουν ένα ικανοποιητικό ρυθμό ανάπτυξης, ενω υπολογίζουν ότι θα απορροφήσουν κι ένα 25% της πρόσθετα δημιουργηθείσας ανεργίας.

Ο Καραμανλής όπως έχω γράψει και παλαιότερα πρέπει να δημιουργήσει ένα κατάλληλο κλίμα για την ομαλή μετάβαση της εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ, να διατυπώσει ένα αξιόπιστο λόγο συνεργασίας αν του ζητηθεί, να κυβερνήσει ως το τέλος τη θητείας του με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, αλλά και τηνυστεροφημία του. Ο Σημίτης με την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ κέρδισε μία θέση στην ιστορία. Ο Καραμανλής απλά με όχημα τις προαναφερθείσες πτυχές εξωτερικής πολιτικής, είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει κάτι ανάλογο...