Πρωτοφανής Αντισυνταγματικότητα

Σε ευθεία παράβαση με το πνεύμα αλλά και το κείμενο του Συντάγματος έρχεται η πρόταση του προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μη συναινέσει με την επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια σε ένα χρόνο από τώρα στο ύπατο αξίωμα, να προκαλέσει εκλογές (επειδή η τωρινή δημοσκοπική συγκυρία φαίνεται να ευνοεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και στη συνέχεια να ψηφίσει υπέρ του Κάρολου Παπούλια.

Θεωρώ ότι η κίνηση αυτή είναι εκτός κάθε λογικής σεβασμού των θεσμών, ευθεία προσβολή στο θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και εξευτελισμός του προσώπου του Κάρολου Παπούλια. Ενός πολιτικού που λάμπρυνε με την παρουσία του την εικόνα της Ελλάδος, που κράτησε αποστάσεις, που απέφυγε να εμπλακεί σε μικροκομματικά παιχνίδια, που επέδειξε ήθος και ύφος ελληνικό. Είναι βέβαιο ότι ο Πρόεδρος αποκλείεται να αποδεχθεί να επανεκλεγεί εκ των υστερών, συμπράττοντας σε μία αντισυνταγματική ανατροπή της κυβέρνησης. Και πραγματικά, αν το σενάριο αυτό ήθελε πραγματοποιηθεί, πιστεύω ότι θα υπήρχαν αρκετά καλά επιχειρήματα για την ακύρωση της εκλογής του ΠτΔ. Τουλάχιστον αν οι Έλληνες δικαστές επιδείκνυαν την ελαστικότητα και τον ορθολογισμό των Αμερικάνων συναδέλφων τους και δεν παρείχαν ακόμα μία φορά υπηρεσίες στην εκάστοτε κυβερνητική παράταξη.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μπαίνει σε πολύ επικίνδυνη τροχιά με το να ζητά επίμονα εκλογές εδώ και τώρα και αδιαφορώντας για τον ευτελισμό των θεσμών στο βωμό πρόσκαιρων εκλογικών νικών. Είναι πράξη ύστατης πολιτικής ιταμότητας, δειλίας και καιροσκοπισμού. Η δημοκρατία μας ανέχεται τα φαινόμενα αυτά, αλλά είναι αβέβαιο αν μπορεί να βγει ατσαλάκωτη από μία τέτοια ενδεχόμενη έκπτωση κάθε μορφής πολιτικής ηθικής. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε δείξει τέτοια δείγματα. Και έχοντας την αμερικάνικη κουλτούρα, μου προκαλεί εντύπωση που δεν κοιτάζει προς Αμερική μεριά να δει πως χτίζεται η συνεργασία και η συμφιλίωση των αντίπαλων παρατάξεων και πως προτάσσεται αυτή η τακτική ως μόνη λύση για τα κοινά προβλήματα.

Μου κάνει εντύπωση που το θέμα αυτό δεν προβάλλεται αρκετά, αποσιωπάται δε πλήρως η ηθική του διάσταση. "Η τήρηση των προσχημάτων είναι σημαντική στην πολιτική" λέει ο Θουκιδίδης στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Αλλά όλοι κωφεύουν. Η δημοκρατία μας θα δοκιμαστεί από μία τέτοια πρωτοφανή καταστρατήγηση του συνταγματικού χάρτη, τριανταέξι έτη μετά την πτώση της δικτατορίας. Οι νεότερες γενιές μεγαλώσαμε με θέσφατα ιερά, με αυθεντίες, την πτώση των οποίων δεν τη διανοηθήκαμε, ούτε έχουμε σκεφτεί τις πιθανλες επιπλοκές της. Κάτι ανάλογο ισχύει για όλους τους Ευρωσκεπτικούς, που όντας χαλαροί σε θέματα εθνικής ασφαλείας,υποτιμούν τη σημσία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, θεωρώντας ότι ο πόλεμος είναι μία μακρινή ανάμνηση που δεν πρόκειται να μας ξαναεπισκεπτεί. Η ανυπαρξία έκθεσης στον κίνδυνο δεν αναιρεί την ύπαρξη του κινδύνου. Είναι χρέος των Ελλήνων να μην επιτρέψουν μία τέτοια συνταγματική εκτροπή.

Καραμανλής και εξωτερική πολιτική

Βουκουρέστι και αυτόνομη ενεργειακή πολιτική - Ίσως αυτές οι δύο πτυχές της κυβερνητικής θητείας αποτελούν τα στοιχεία με θετικό πρόσημο που θα σημαδέψουν την πορεία του Κώστα Καραμανλή ως πρωθυπουργού της Ελλάδας. Στα αρνητικά μπορεί κανείςνα συμπεριλάβει πολλές άλλες αστοχίες. Κυρίως όμως ανεκπλήρωτες προσδοκίες.

Ας μείνουμε όμως στα θετικά: Το Βουκουρέστι ήταν η πρώτη φορά που ένας μικρός σύμμαχος στο ΝΑΤΟ θέτει βέτο στην είσοδο υποψήφιου Κράτους-Μέλους και έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον ηγεμόνα της Συμμαχίας, τις ΗΠΑ. Στιγμή εθνικού χρέους, σχετικής υπερηφάνειας αλλά και απόδειξη διαιώνισης ενός χρονίζοντος προβλήματος. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτή η ελληνική αντίδραση δεν ήταν αναμενόμενη από τις ΗΠΑ και ήλθε από μία κυβέρνηση που η παράταξη που της στηρίζει ιστορικά χαρακτηρίζεται από φιλοαμερικανικά αισθήματα.

Ο δε σχεδιασμός μίας αυτόνομης από τις επιταγές των ΗΠΑ ενεργειακής πολιτικής, που άξονά της δεν έχει την απεξάρτηση της Ελλάδας από τους αγωγούς που ελέγχουν οι ΗΠΑ, αλλά αντίθετα την θωράκισή της και με εναλλακτικές λύσεις, αποδεικνύει ότι μία κυβέρνηση που μπορεί να αντιμετωπίζει τα πλείστα όσα προβλήματα στην αντιμετώπιση της κθημερινότητας, εντούτοις μπορεί να χαράσσει μακροπρόθεσμες στρατηγικές σε καίρια θέματα εθνικής ασφαλείας, όπως είναι η ενεργειακή πολιτική.

Στα εσωτερικά δυσκολεύομαι να βρω ένα τομέα που η κυβέρνηση να κατάφερε να περάσει κάποια σημαντική αλλαγή. Ο νόμος-πλαίσιο είναι μία καλή αρχή, αλλά όσο τα πανεπιστήμιά μας είναι αποκομμένα από διαδικασίες ελέγχου και αξιολόγησης και παραμένουν δέσμια συντεχνιακών λογικών (από κομματικά καθοδηγούμενες φασιστικές νεολαίες έως και ακαδημαϊκούς θιασώτες μίας επαρχιώτικης οικογενειοκρατίας πχ ιδέσθε οικογένια Χριστινάκη στη Θεολογική Σχολή των Αθηνών), η εκπαιδευτιή μεταρρύθμιση της κυβέρνησης θα είναι κενό γράμμα. Στην περικοπή των δημοσίων δαπανών, στον περιρισμό του ελλείμματος και στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, η αποτυχία είναι παταγώδης. Και σίγουρα τα κενά αυτά υπερκαλύπτονταν τα πρώτα χρόνια απο την μείωση της ανεργίας, αλλά και την διατήρηση υψηλού ρυθμού ανάπτυξης, όμως από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και έκτοτε, τα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ξεγυμνώνουν την ανυπαρξία μακρόπνοου σχεδίου για την οικονομία. Μου κάνει εντύπωση που δεν μπορούμε να αντιγράψουμε μία έξυπνη ιδέα που ακολουθούν οι ΗΠΑ αυτό τον καιρό: να προκηρυχθούν μαζικά έργα υποδομής (ανάπτυξη νέων σχολικών μονάδων, ολοκλήρωση των μεγάλων εθνικών οδικών δικτύων, νέες σιδηρογραμμές, σιδηρόδρομος Κρήτης, βελτίωση νοσοκομείων) με σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα με γενικό κάλεσμα στο ελληνικό κεφάλαιο να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και να του δωθούν ευνοϊκότεροι όροι στην εκμετάλευση των έργων. Οι ΗΠΑ υπολογίζουν ότι με τη τόνωση των δημοσίων επενδύσεων θα διατηρήσουν ένα ικανοποιητικό ρυθμό ανάπτυξης, ενω υπολογίζουν ότι θα απορροφήσουν κι ένα 25% της πρόσθετα δημιουργηθείσας ανεργίας.

Ο Καραμανλής όπως έχω γράψει και παλαιότερα πρέπει να δημιουργήσει ένα κατάλληλο κλίμα για την ομαλή μετάβαση της εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ, να διατυπώσει ένα αξιόπιστο λόγο συνεργασίας αν του ζητηθεί, να κυβερνήσει ως το τέλος τη θητείας του με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, αλλά και τηνυστεροφημία του. Ο Σημίτης με την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ κέρδισε μία θέση στην ιστορία. Ο Καραμανλής απλά με όχημα τις προαναφερθείσες πτυχές εξωτερικής πολιτικής, είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει κάτι ανάλογο...