Απόσπασμα από την Επιφυλλίδα του Χρίστου Γιανναρά

Από Καθημερινή της Κυριακής, 27-09-2009

«Μηδέν στο πηλήκιο»!

Tου Χρηστου Γιανναρα

"Ναι, το είπε ο ανελλήνιστος: «Και τι κατάφεραν οι αντίπαλοί μας; Μηδέν στο πηλήκιο»!

Υπήρξε υπουργός Παιδείας, υπουργός Εξωτερικών, ετοιμάζεται να είναι αυριανός πρωθυπουργός των Ελλήνων. Και δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» (αποτέλεσμα της διαίρεσης δύο αριθμών) από το «πηλήκιο» (στρατιωτικό κάλυμμα της κεφαλής).

Η Ελλάδα δεν είναι ούτε γεωγραφία ούτε Ιστορία αλλοτριωμένη σε ιδεολόγημα. Είναι στάση ζωής και νόημα ζωής σαρκωμένα και τα δύο στη γλώσσα. Οσο υπήρχαν Ελληνες, πρώτη ανάγκη είχαν: «Ελευθερία και γλώσσα» (Σολωμός). Ελευθερία είναι η κατακτημένη ετερότητα, η ανάγκη να είσαι ο εαυτός σου, να αυτοκαθορίζεσαι, όχι να σε διαφεντεύουν άλλοι. Και η γλώσσα σαρκώνει την ετερότητα, καθιστά τον αυτοκαθορισμό κοινή, κοινωνούμενη πράξη.

Ο ανελλήνιστος πολιτικός αρχηγός δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το «πηλήκιο». Πώς να εμπιστευθούμε ότι καταλαβαίνει πού βρίσκονται τα γλωσσικά σύνορα της ελληνικής ετερότητας: ποια η διαφορά (βιωματικού φορτίου αιώνων) ανάμεσα στην «κοινωνία» και στη «societas», στη «δημοκρατία» και στη «respublica», στον «λόγο» και στη «ratio», στην «αλήθεια» και στη «veritas», στο «πρόσωπο» και στην «persona», στον «νόμο» και στη «lex». Και αν στις διαφορές αυτές δεν έχει ριζωμένα παιδικά βιώματα πατρίδας, τι θα υπερασπίσει σαν πρωθυπουργός; Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν και την κατά κεφαλήν καταναλωτική ευχέρεια; Αλλά τότε ας δικτυωθεί καλύτερα η οικογένειά του να τον κάνει πρωθυπουργό σε κράτος με γλώσσα (και συνείδηση) δίχως ετερότητα - σε κανένα Βέλγιο ή Λουξεμβούργο.

Οι επερχόμενες εκλογές, στις 4 Οκτωβρίου 2009, θυμίζουν κάτι από τις αποφράδες εκείνες του Νοεμβρίου 1920, τότε που οι Ελληνες, ασυλλόγιστα και φανατισμένα, όδευαν προς τη συμφορά. Σαν οσμή και τώρα στην ατμόσφαιρα η ανατριχίλα από το κακό που συνοδεύει πάντα την αλογία και την τυφλότητα. Και μάλιστα χωρίς να υπάρχει σήμερα αμφιλεγόμενος ηγέτης, δίλημμα για τον λαό. Μια παράδοση στόχων αλήθειας και ποιότητας ζωής τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων παραδίνεται (από αμηχανία, αγανάκτηση ή απερισκεψία) στα χέρια ενός ανθρώπου που δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το «πηλήκιο».

Δεν φταίει που είναι ανελλήνιστος ο μεθοδικά κατασκευασμένος «ηγέτης». Δεν είχε παιδικά βιώματα πατρίδας στην Ελλάδα ούτε γλώσσα μητρική τα ελληνικά. Το κρίμα και η ιστορική ευθύνη είναι των παραιτημένων από τη σκέψη και την κρίση τους ψηφοφόρων. Ο ίδιος απέδειξε απροσχημάτιστα πόσο έτοιμος είναι να απεμπολήσει κοιτίδες της ελληνικής πρότασης πολιτισμού, όταν προπαγάνδιζε, δίχως αιδώ ή λύπη, την εξωφρενική πλεκτάνη του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο. ΄Η, πριν από λίγες μέρες, με τις δηλώσεις του εκπροσώπου του για το Σκοπιανό.

Στην προεκλογική του εκστρατεία μιλάει μόνο για λεφτά, πώς θα μπουκώσει τον Ελλαδίτη της παρακμής με ψευδαισθητική ευζωία. Ούτε λέξη για τις τουρκικές έμπρακτες (καθημερινής βίας) απαιτήσεις κυριαρχίας στο Αιγαίο, για τα πολιτικά καμώματα του «κομμουνιστή» (αλλά νατοϊκής ποδηγέτησης) προέδρου της Κύπρου να νεκραναστήσει, μαζί με τον Ταλάτ, την εκτρωματική πανουργία του Ανάν. Ούτε σχολίασε ποτέ (όπως και κανένας Ελλαδίτης πολιτικός) τον προγραμματικό αφελληνισμό της παιδείας και των θεσμών στην Κύπρο από το καθεστώς Χριστόφια.

Το ορθολογικό συμπέρασμα είναι αδυσώπητο: Η ελληνικότητα της Κύπρου, η ελληνικότητα του ονόματος Μακεδονία αφήνουν παγερά αδιάφορο τον αυριανό πρωθυπουργό της Ελλάδας. Τι φυσικότερο να τον αφήνει αδιάφορο και η ελληνικότητα του Αιγαίου, της Θράκης, του Καστελλόριζου, της Λήμνου, της Μυτιλήνης. Με ανελλήνιστη ηγεσία, βουβή και άλαλη για τα εθνικά θέματα, ο ορθολογισμός μεταγγίζει τον φόβο της σαφέστατα επαπειλούμενης συμφοράς. Γι' αυτό και οι επερχόμενες εκλογές θυμίζουν κάτι από τις αποφράδες εκείνες του 1920, έχουν μια πρόγευση φόβου προσφυγιάς, ξεριζωμού, ίσως αίματος. Τα σημάδια της πολιτικής «σταδιοδρομίας», ώς τώρα, του γλωσσικά ανελλήνιστου μάλλον βεβαιώνουν ότι, αν γίνει πρωθυπουργός, η «λύση» του Κυπριακού, του Σκοπιανού, της μοιρασιάς του Αιγαίου θα επιβληθεί μέσα σε εβδομάδες ή ελάχιστους μήνες. Ομως Θρακιώτες, Καστελλοριζιοί, Μυτιληνιοί, μέσα στο περίπου 40% των Ελλαδιτών ψηφοφόρων, χοροπηδάνε, με πράσινες σημαιούλες, κάτω από το μπαλκόνι του ξενότροπου κομματάρχη διαδηλώνοντας την ίδια εκείνη επιλογή του 1920: «Μικράν Ελλάδα», συρρικνωμένη, και ούτε λόγος για «έντιμον» - σήμερα τη θέλουμε «πάροχον καταναλωτικής ευχέρειας».

Εναλλακτική λύση; Μα είναι φανερό πως δεν υπάρχει, ο ανελλήνιστος δεν έχει αντίπαλο. Η «Νέα Δημοκρατία» έχει τελειώσει πολιτικά, ήταν είκοσι χρόνια ανύπαρκτη ως αντιπολίτευση και πέντε χρόνια ανύπαρκτη ως κυβέρνηση. Σίγουρα δεν μπερδεύει το «πηλίκον» με το «πηλήκιο», αλλά έχει πια αποδείξει, επί είκοσι έξι χρόνια, ότι είναι το ίδιο ή και πιο θεαματικά ανελλήνιστη: στα μπλα-μπλα που με στόμφο εκφέρει και στα αυτοκτονικής ατολμίας διαχειριστικά της ενεργήματα. Δεν πιστεύει αυτό το κόμμα σε τίποτα, το μόνο που ήθελε, και προσπάθησε υστερικά, ήταν να γίνει ΠΑΣΟΚ. Και δεν τα κατάφερε. Αποδείχτηκε, εκτός από εξωφρενικά ανίκανη, και ανήκεστα φαύλη.

Μένει ακόμα μία εβδομάδα ώς τις εκλογές. Η πορεία της χώρας είναι προδιαγεγραμμένη, όσοι οσφραίνονται τα επερχόμενα νιώθουν ανήμποροι να αναχαιτίσουν την αλογία. Για την εξαφάνιση των «εθνικών» θεμάτων και της άμυνας από την προεκλογική ατζέντα θα μπορούσε να έχει υπάρξει κάποια παρήγορη παρέμβαση (συμβολική αντίσταση συλλογικής αξιοπρέπειας) της Ακαδημίας Αθηνών, της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, της ηγεσίας της Δικαιοσύνης. Εχει μάλλον χαθεί η επίγνωση ότι μπροστάρηδες στην κοινωνία δεν μπορεί να είναι μόνο οι ανυπόληπτοι επαγγελματίες της εξουσιαστικής μονομανίας και ιδιοτέλειας.

Τουλάχιστον, στην εβδομάδα που απομένει, ας μπορούσε να εμφανιστεί ένας τίμιος και ανυστερόβουλος «εκλογολόγος» από αυτούς που σπουδάζουν την σε βάρος μας πανουργία των εκλογικών νόμων, να μας συμβουλέψει: Ποια είναι η αποτελεσματικότερη οδός για να αποτραπεί η αυτοδυναμία του ανελλήνιστου: Η αποχή; Η υπερψήφιση εξωκοινοβουλευτικών κομματιδίων «της πλάκας»; Το λευκό; Το άκυρο;

Στη δεκαετία του 1950 ή '60, αν ένας πολιτικός μιλούσε για «μηδέν στο πηλήκιο» θα είχε τελειώσει αυθημερόν την καριέρα του μέσα στον γενικό καγχασμό. Η γλωσσική ευαισθησία ήταν τέτοια, που επέτρεπε στο χιούμορ του Μποστ να λειτουργεί καθολικά στην ελληνική κοινωνία και να σπάζει κόκαλα. Σήμερα, μια σατυρική ιδιοφυΐα με τη γλώσσα του Μποστ δεν θα προκαλούσε ούτε μειδίαμα. Μέσα σε πενήντα χρόνια οι Ελληνες ξεριζώθηκαν μεθοδικά από τη συνέχεια της γλώσσας τους, από την κοινή σάρκα και κοινωνούμενη πράξη του αυτοκαθορισμού τους, της ετερότητάς τους.

Αυτή η απώλεια φαίνεται πως πρέπει να μετρηθεί και με εδαφική συρρίκνωση. Το ιστορικό τέλος ιστορικών λαών πάντοτε εντοπίζεται και χαρτογραφημένο."

Ίσως με υπέρμετρη απαισιοδοξία, ο Καθηγητής προσεγγίζει ένα ζήτημα πολιτικής αισθητικής: η χώρα με την υπέροχη γλώσσα θα έχει Κυβερνήτη της έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα δεν είναι ικανός να εκφραστεί με σαφήνεια και πληρότητα σε αυτήν. Ελπίζω ότι οι δύο τελευταίες του προτάσεις είναι απλώς σπέκουλα. Δε φαίνεται να τεκμηριώνονται από πουθενά.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και Ορθόδοξος Ελιτισμός

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μέρος μιας φορτισμένης ανταλλαγής ιδεών με ένα λειτουργό της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού, ο οποίος με αρκετά ζήλο καλούσε μια ομάδα πνευματικών συνδαιτημόνων να αποκηρύξουν τα δύο κόμματα εξουσίας και να στηρίξουν το κόμμα ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Στην απάντησή μου προσπάθησα να δώσω αποκρίσεις στις γενικεύσεις και τις φωνές που αδιάκριτα προσβάλλουν το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Είναι κρίμα στην Εκκλησία μας να επιλέγουμε την εύκολη κριτική. Ως Χριστιανός πρώτιστα, πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος για να αποκτήσει ξανά η Εκκλησία την αξιοπιστία της και τη σύσσωμη στήριξη του λαού στο έργο της είναι να μη δέχεται αβασάνιστα τα εύκολα λόγια, να μετρά τις πράξεις της και υπό το πρίσμα του ορθού λόγου. Το ποιμνίο εξελίσσεται, απευθυνόμαστε ως Χριστιανοί σε ατομα μορφωμένα, με προσβάσεις στα μέσα επικοινωνίας, με κριτική διάθεση. Δε μπορούμε να διεκδικούμε το αλάθητο επειδή μιλάμε στο όνομα του Κυρίου. Οι εξ άμβωνος πολιτικές συζητήσεις, ειδικά όταν συνδυάζονται με πίεση προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, διεκδικούν δίκην αυθεντίας την απόλυτη αλήθεια. Απόλυτη αλήθεια για τους Χριστιανός είναι μόνο το Ιερό Ευαγγέλιο του Χριστού. Και αλίμονο αν δεν αντιδρούμε, αν δεν μιλάμε, αν δεχόμαστε χωρίς σκέψη υποδείξεις που αφορούν το τρόπο που πολιτευόμαστε. Δε σημαίνει ότι οι Ιερείς δεν πρέπει να έχουν άποψη και θέση σε πολιτικά ζητήματα. Τουναντίον, πρέπει να υποστηρίζουν ό,τι θεωρούν ωφέλιμο. Αλλά πρέπει να επιτρέπεται κι ο αντίλογος, ειδικά ο καλοπροαίρετος κι ο τεκμηριωμένος.



Πατέρα Νεκτάριε,

Το πάθος σας ξεχειλίζει. Δεκάδες μηνύματα. Σαν τις προεκλογικές διαφημίσεις στα κανάλια. Μιλάτε για Μασώνους, άθεους. Γενικεύετε και δεν αναφέρετε ονόματα. Μας παροτρύνετε με συνεχόμενα μηνύματα να κάνουμε τι; Να ψηφίσουμε μια παρέα ατόμων που δεν ασχοληθεί με την πολιτική, που δεν έχουν αναλάβει ποτέ τους θέσεις εξουσίας, θεωρείτε δε δεδομένο ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα.

Επειδή όμως και η ομιλία του π. Βολουδάκη, πατέρα του Προέδρου της ΚΟΝΩΝΙΑΣ, που μας στείλατε περιέχει ανακρίβειες, πρέπει να αντιδράσω.

Για να τελειώσει μια και καλή η ιστορία με το δημοψήφισμα για τις ταυτότητες, ο νυν πρωθυπουργός έκρινε σκόπιμο το 2000 να βάλει την υπογραφή του. Όμως ένα έτος μετά, 27-6-2001, πριν ακόμη αναλάβει την εξουσία, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε κατά πλειοψηφία (29-8) ότι είναι παράνομη και αντισυνταγματική τόσο η υποχρεωτική όσο και η προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες γιατί παραβιάζει τις συνταγματικές διατάξεις (άρθρο 13) για τη θρησκευτική ελευθερία. Μειοψήφησαν σε σύνολο 37 μελών οι σύμβουλοι Τσαμπαση, Παναγιωτόπουλος, Σακελλαρίου, Παπαευαγγέλου, Ράντος, Μαρινάκης, Παπαγεωργίου και Καραμάνωφ.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάνθηκε ότι είναι αντισυνταγματική και η προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες έστω και αν αυτό γίνεται με τη συγκατάθεση του «πολίτη», εξηγώντας: «Το άρθρο 13 του Συντάγματος όχι μόνον δεν παρέχει τέτοια αξίωση στους φορείς του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας, αλλά απαγορεύει και την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, ως μέσο εκδήλωσης και απόδειξης αυτού. Η αντίθετη ερμηνεία θα είχε ως συνέπεια την προσβολή της θρησκευτικής ελευθερίας από την αρνητική της έκφανση, εκείνων των Ελλήνων οι οποίοι δεν επιθυμούν να εκδηλώσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις με αυτόν τον τρόπο, αναιρώντας παράλληλα και τη θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους». Σύμφωνα με το Συμβούλιο Επικρατείας όσοι αρνούνται να αναγράψουν το θρήσκευμα «αναγκάζονται να αποκαλύψουν εμμέσως και οιονεί δημόσια μια πλευρά της ενδιάθετης στάσης τους απέναντι στο θείο, ενώ ταυτόχρονα διαφοροποιούνται, παρά τη θέλησή τους και με την επέμβαση των κρατικών οργάνων, από εκείνους τους Έλληνες που ομολογούν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις με την αναγραφή αυτών στο δελτίο». Και καταλήγει πως η αναγραφή του θρησκεύματος, έστω και με συγκατάθεση, «παρέχει και έδαφος ενδεχόμενων διακρίσεων και ενέχει συνεπώς τον κίνδυνο προσβολής της θρησκευτικής ισότητας που κατοχυρώνεται με τη θεμελιώδη διάταξη της παρ. 1 αρ. 13 του Συντάγματος»


Ο Καραμανλής δεν έδωσε καμία υπόσχεση για επαναφορά του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Ακόμα κι αν ήταν ειλικρινής η θέση του το 2000, το ΣτΕ πήρε την παραπάνω θέση. Κάθε κοινωνία έχει τους θεσμούς της και το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο είναι αρμόδιο να κρίνει επί διοικητικών ρυθμίσεων τη συνταγματικότητά τους ή μη. ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΠΟΥ Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΕΠΑΝΕΦΕΡΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΑΥΤΟ;;;

Για τα εθνικά θέματα, τι ακριβώς είναι αυτό που ευαγγελίζεται η ΚΟΙΝΩΝΙΑ και κάθε αντιδραστικό κόμμα (εδώ θα συμπεριλάβω και το ΛΑΟΣ και τη ΔΗΜ.ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ); Τι εννοούν με σκλήρυνση της στάσης μας; Πρακτικά, όχι θεωρητικά. Να ρίχνουμε κάθε τούρκικο F-16 που εισβάλλει στον εναέριο χώρο της Ελλάδας; Να στείλουμε εποίκους από Πελοπόννησο να κατοικήσουν σε Ροδόπη και Ξάνθη για να αλλάξουν τα δημογραφικά δεδομένα; Να κάνουμε έλεγχο συνειδήσεων και να αφαιρούμε από κάθε έλληνα πολίτη την ιθαγένειά του επειδή αισθάνεται Τούρκος; Δηλαδή, να κάνουμε κι εμείς ό,τι υποστήκαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας; ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ σε ΘΕΜΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΔΕ ΧΩΡΑ.


Όσο για τα περί ανάγκης να στραφούμε προς τη Ρωσία (όπως αναφέρει στην ομιλία του ο π. Βολουδάκης), το 'φυσικό' μας σύμμαχο, καλό είναι να είμαστε πιο προσεκτικοί όταν μιλάμε για πολιτική. Επειδή αυτή ασκείται από συγκεκριμένους ανθρώπους, όπως ο Πούτιν πχ, τις πρακτικές του οποίου δύσκολα κανείς θα τος χαρακτήριζε χριστιανικές (αρκεί κανείς να δει τον αριθμό δημοσίως αντιφρονούντων που έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία χρόνια).


Η Εκκλησία μας π. Νεκτάριε ενεπλέχθη στην πολιτική στην πρόσφατη ιστορία του κράτους μας. Δεν ήταν απούσα όπως λέτε. Στο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας ήταν παρούσα. Και υπόλογη. Γιατί κλήρος και λαός κωφεύαμε, εθελοτυφλούσαμε, γινόμαστε πιόνια μιάς άγριας κρατικής προπαγάνδας. Η Εκκλησία μας καταδέχτηκε στο όνομα του Χριστού να σιωπήσει στις βαναυσότητες και τις σφαγές των Σέρβων εναντίον του Μουσουλμάνων. Έπρεπε να μιλήσει, να καταδικάσει. Δεν το έκανε. Οι Σέρβοι πολιτικοί και στρατιώτες είχαν κάθε δικαίωμα να κάνουν τις επιλογές τους για να διαφυλάξουν όπως αυτοί νόμιζαν την εθνική τους κυριαρχία (ή καλύτερα αυτονομία όταν μιλάμε για το κράτος της Βοσνίας). Εμείς όμως τις σφαγές, τους βιασμούς, το ανελέητο σφυροκόπημα μιάς πόλης για τρία χρόνια με οβίδες, όλα αυτά γιατί δε τα καταδικάσαμε; Η πολιτική συγχωρεί τα εγκλήματα, όταν αυτά οδηγούν σε οφέλη εθνικά (γιατί οι Σέρβοι αυτό που ήθελαν στη Βοσνία το πέτυχαν 100%), η Εκκλησία όμως ούτε να χύσει ένα δάκρυ δεν μπόρεσε για τα θύματα της άλλης πλευράς.


Τώρα λέμε η Εκκλησία να εμπλακεί στην πολιτική. Μπορεί άνθρωπος της Εκκλησίας, όπως λέτε 'γνήσιος ορθόδοξος' όχι απλά βαπτισμένος (αλήθεια, ποιά είναι τα κριτήρια με τα οποία λέτε αυτός είναι γνήσιος, αυτός όχι; Η διαίσθησή μας; Ακόμα κι ο Παπαθεμελής, το κόμμα του οποίου μας διαφημίσατε, υπουργός του ΠΑΣΟΚ διετέλεσε), μπορεί λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος να πάρει τέτοιες αποφάσεις; Μήπως τελικά θα είναι ΥΠΕΡ ΤΟ ΔΕΟΝ αδαής και αφελής; Τη τελευταία φορά που στην πρόσφατη ιστορία του έθνους ένας άνθρωπος της Εκκλησίας ανέλαβε ύψιστη πολιτική θέση (Μακάριος) τα αποτελέσματα δυστυχώς δεν ήταν ευχάριστα. Δεν είχε την πολιτική πυγμή να αποτρέψει το πραξικόπημα, τους Ιούδες, δεν είχε την πολιτική διαύγεια να καθορίσει εξελίξεις. Έρμαιο αυτών, έγινε βορά τους και μαζί του κατασπαράχτηκε κι η Μεγαλόνησος.


Μετά κάνετε αναφορά στο Βιβλίο της Ιστορίας. Έγινε ένας διαγωνισμός το 2004 (προ εκλογών), ανέλαβε μια συντακτική ομάδα να γράψει ένα πόνημα, αυτό είχε αρκετές ατυχείς εκφράσεις, πάει, αποσύρθηκε. ΤΕΛΕΙΩΣΕ το θέμα. Τι το ανακυκλώνεται ως ένδειξη ότι τα πράγματα χειροτερεύουν; Μάλλον βελτιώνονται, αφού τα αντανακλαστικά των κυβερνώντων φαίνεται να αντιδρούν σε διαμαρτυρίες πατριωτών.


Μιλάτε για το μάθημα των θρησκευτικών. Πέρα του ότι κι εδώ υπάρχει ανεξάρτητη αρχή (συνήγορος του Πολίτη) που έχει πάρει θέση αρνητική για τα κοινά μας πιστεύω, εντούτοις το Υπουργείο ρητά διατύπωσε ότι θέμα προαιρετικότητας δε τίθεται. Αλλά το εάν ένα παιδί θα λάβει θρησκευτική μόρφωση, αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα των γονιών, κι αν οι τελευταίοι είναι άθεοι και θέλουν να κάνουν το παιδί τους άθεο, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι προσευχή. Υπάρχουν διεθνείς συνθήκες, υπάρχουν ευρωπαϊκές συνθήκες, υπάρχουν αποφάσεις δικαστηρίων που ερμηνεύουν το συντάγμά μας που τα λένε αυτά. ΔΗΛΑΔΗ ΩΣ ΙΕΡΕΑΣ ΔΙΚΕΔΙΚΕΙΤΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ;


Επίσης ο τόνος που αναφέρεστε στο κατρακύλισμα του Έθνους είναι πέρα από άκομψος και αρκετά αλαζωνικός. Δηλαδή, τι ευαγγελίζεστε; Ένα φονταμενταλιστικό καθεστώς που θα επιβάλλει με τη βία στους πολίτες της Ελλάδας το πώς θα σκέφτονται; Λέτε ότι όλοι οι πολίτες που συμφωνούν με την εκκοσμίκευση του κράτους, ότι έχουν εκδυτικιστεί, είναι θύματα προπαγάνδας κ.α. Δηλαδή δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε συνανθρώπους μας το δικαίωμα της αποστασιοποίησης και της διαφορετικότητας; Είναι λιγότερο Έλληνες αυτοί επειδή δε θέλουν η Εκκλησία να επηρεάζει τις αποφάσεις του Κράτους; Επειδή δε θέλουν να χρειάζεται η γνώμη του Μητροπολίτη για το εάν θα πρέπει να χτιστεί ένα τζαμί ή μια συναγωγή; Επειδή αντιλαμβάνονται ότι αυτό που αποκαλεί η Εκκλησία μας γάμο (ένα ΜΥΣΤΗΡΙΟ για μας) για την πολιτεία είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό, μία σύμβαση ιδιωτικού δικαίου;


Μιλήσατε για τους ομοφυλόφιλους, ότι το κράτος προσπαθεί να 'μας επιβάλλει την ομοφυλοφιλία' (αυτή τη φράση χρησιμποιήσατε). Προφανώς θα αναφερόσασταν στο σύμφωνο συμβίωσης, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΜΩΣ ΔΕ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ. Το σύμφωνο συμβίωσης ουσιαστικά είναι μία έμμεση μορφή να ενταχθούν σε συνθήκες 'γάμου' ζευγάρια που δεν επιθυμούν να παντρευτούν. Δηλαδή, ότι ήρθε ένα κράτος με κοινωνικό προσανατολισμό να προστατέψει παιδιά και μητέρες ως επί το πλείστον, τι το ανήθικο επέφερε; ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΝ.[επειδή ακριβώς ο γάμος έχει και έντονο εννοιολογικό φορτίο από κοινωνικής άποψης] ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΑ ΕΜΕΝΑΝ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΙ. Δηλαδή, ότι η Εκκλησία ΤΡΕΧΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΤΙΣ ΑΝΥΠΑΝΤΡΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΘΙΚΟ; Επειδή έκαναν ένα λάθος (εν προκειμένω, δεν ήθελαν να εντάξουν τη σχέση τους σε νόμιμα πλαίσια) πρέπει να μην τους παρέχεται η δυνατότητα να διευκολύνουν τη θέση των παιδιών;(να μη χρει΄ζονται δικαστικές αποφάσεις κλπ) ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ, ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΙΣΧΥΡΟΥΣ.


Ακόμαι κι η ανακοίνωση της Ενώσεως Ελλήνων Κληρικών που καλεί τα κόμματα να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους ως προς το θέμα σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας φαίνεται να έχει μόνο οικονομικά κίνητρα. Να μη θιγεί το καθεστώς των ιερέων ως δημοσίων υπάλληλων. Αλλά ακόμα κι αν αυτό γινόταν, θα χάναμε την πίστη μας; Θα χάνανε οι ιερείς την πίστη τους; Δε θα τους συντηρούσε ο λαός με άλλους τρόπους; Εδώ ο Θεός νοιάζεται για τα πουλιά και για τις τρίχες της κεφαλής μας, οι ιερείς θα μείνουν χωρίς υποστήριξη αν τους κόψει το μισθό το κράτος; ΙΣΑ ΙΣΑ, που ένα τέτοιο μέτρο θα προκαλούσε την αντίδραση των πιστών, σε βαθμό που οι δωρεές θα πολλαπλασιάζονταν. Δηλαδή πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πώς ζούσαν οι ιερείς; Ακόμα όμως κι αν πούμε ότι τα οικονομικά της Εκκλησίας είναι ένα σοβαρό ζήτημα γιατί μόνο με εύρωστα οικονομικά μπορεί η Εκκλησία να ανταποκριθεί και σε υλικές ανάγκες του ποιμνίου (θέση με την οποία συμφωνώ), τόσα γρήγορα ξεχάσετε π. Νεκτάριε ότι το 2004 μετά την ανάληψη της κυβέρνησης, ο νυν πρωθυπουργός προχώρησε σε ΣΩΡΕΙΑ ΦΟΡΟΑΠΑΛΛΑΓΩΝ για τα ακίνητα της Εκκλησίας της Ελλάδος, τη μοναστηριακή γη και τις δωρεές; ΔΗΛΑΔΗ ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΚΙΝΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΥΝΕΤΕΛΕΣΕ;


Και μία ερώτηση προσωπική αλλά και σε κάθε εκφραστή της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: Ποιά η θέση σας για την απίστευτη φοροδιαφυγή και το μαύρο χρήμα στα μυστήρια της Εκκλησίας μας; Ιερείς, ψάλτες, Επίτροποι, σε κάθε μυστήριο λαμβάνουν χρήματα αφορολόγητα, χρήματα που συνδέονται με την άσκηση επαγγέλματος. ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ [Εννοείται ότι και για μένα ο ΙΕΡΕΑΣ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ]. Ο Σεβασμιώτατος Μεσογαίας έχει αυστηρά θέσει απαγορευτικό στους ιερείς τους. Το ασπάζονται όλοι αυτό; ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, αλλά Ή ΜΙΛΑΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ (με όρους της Πολιτείας) ή μιλάμε θεολογικά. Οπότε απαντήσεις του τύπου 'ό,τι αυτά ήθελε απλά ο πιστός να τα δώσει, ως ευχαριστώ, ως ευγνωμοσύνη, μέρος μιας πρακτικής' κλπ είναι βάσιμες σε μία θεολογική κουβέντα, αλλά όχι σε πολιτική, όπως αυτή που κάνουμε τώρα εδώ.


Για να τελειώνω: Ο ελληνικός λαός, νουνεχής και ορθόδοξος (έστω και μη γνήσια κατά την άποψη σας), θα εκφραστεί και σ' αυτές τις εκλογές, όπως εκφράστηκε και στις ευρωεκλογές. Μιλάτε για διορισμούς, ρουσφέτια, θεωρείτε δεδομένο ότι κανείς εχέφρων δε θα ψήφιζε για άλλο λόγο τα δύο μεγάλα κόμματα. Λες κι οι πανεπιστημιακοί, οι τεχνοκράτες, οι σπουδασμένοι, οι άνθρωποι της πράξης, της καθημερινότητας που βρίσκονται στα ψηφοδέλτια αυτών των κομμάτων είναι αχυράνθρωποι, όλοι πιόνια των μεγάλων κέντρων εξουσίας.


Είναι κίνηση αμυντική π. Νεκτάριε. Αντί η Εκκλησία να διεκδικεί μέσα από θέσεις εξουσίας να συνδιαμορφώνει την πολιτική ατζέντα (όπως κακά τα ψέματα, σε κάποιο βαθμό κάνει με αρκετή επιτυχία από τη στιγμή ιδρύσεως του νεοεεληνικού κράτους), εσείς προτείνετε να ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΗ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ, ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΚΑΘΕ ΕΡΕΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Ο απομονωτισμός σαν επιλογή θρησκευτική (με την έννοια της μη επιρροής από αλλοδόξους και αλλοθρήσκους) έχει λογική, σαν επιλογή πολιτική θα μοιάζει αυτοκτονία. Ένα σύγχρονο κράτος δεν μπορεί να είναι θρησκευτικά χρωματισμένο σε βαθμό που να ακολουθεί πιστά το δόγμα μιάς εκκλησίας. Λόγω πολυπολιτισμικότητας, λόγω παγκοσμιοποίησης, για μια σειρά από λόγους (κυρίως διπλωματίας κι ευελιξίας στη διεθνή πολιτική σκηνή) Ένα έθνος μπορεί. Και το ελληνικό έθνος είναι (ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ) χριστιανικό και ορθόδοξο. Και πρέπει να μπορεί να έχει ένα κράτος που ΘΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΟΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΑ ΝΑ ΠΡΑΤΤΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ, ΗΤΟΙ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΨΥΧΩΝ. Κι αυτό απαιτεί θετική δράση, όχι αρνητική δράση, δράση αμυντική, δράση διακήρυξης και διατήρησης της απόλυτης καθαρότητας των ιδεών μας. Εκτός αν έχουμε για τον εαυτό μας την αντίληψη ότι είμαστε το λήμμα, οι εκλεκτοί, οι καθαροί.


Αυτό με προκαλεί στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Ο ορθοδόξος ελιτισμός που προβάλλει. ΕΜΕΙΣ οι γνήσιοι Ορθόδοξοι, ΕΜΕΙΣ οι ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΕΜΕΙΣ που μας υποστηρίζουν οι ΙΕΡΕΙΣ, ΕΜΕΙΣ που έχουμε τις λύσεις (όπως αναφέρουν κάπου στην ιστοσελίδα τους, "οι λύσεις είναι προφανείς"). ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΗΝ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΣΑΣ.


Αισιοδοξία χρειαζόμαστε, όχι ένα club που θα κλαίμε την μοίρα μας. Τρόπο να δυεισδύουμε στα κέντρα εξουσίας και να πετυχαίνουμε αλλαγές. Σίγουρα σε κάθε περιφέρεια υπάρχουν άτομα από τα κόμματα εξουσίας που έχουν ορθόδοξο προσανατολισμό (έστω και μη 'γνήσιο') και τα οποία αν εκλεγουν, ειδικά τώρα σε μία οριακά αυτοδύναμη ή μη αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα μπορούν να ασκήσουν περισσότερη πίεση σε ηγεσίες και αρχηγούς. ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΜΑΣ έχει κανόνες ρητούς και άρρητους, και πρέπει αν θέλουμε ως χριστιανοί να προωθούμε την ατζέντα μας, να παίξουμε με τους κανόνες του. ΑΛΛΙΩΣ Π. ΝΕΚΤΑΡΙΕ ΘΑ ΜΟΙΡΟΛΟΓΟΥΜΕ ΣΑΝ ΤΟ ΤΣΑΚΝΗ, ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΤΕ, ΟΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΣΤΟ ΦΟΝΟ (αλλά αλήθεια η απομόνωσή μας αυτό το αποτέλεσμα-ήτοι το φόνο του έθνους- δε θα επιφέρει;)


Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΕΙΧΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ ΜΕ ΚΟΜΜΑΤΑ. Το θέμα των ταυτοτήτων, όπως είχε πει κι ο ίδιος, ήταν απλά το παγόβουνο για να μην επέλθουν άλλες αλλαγές. Οι οποίες τουλάχιστον εν ζωή του, δεν ήλθαν.


Στυλιανός Μάλλιαρης

Γιατί η λύση ακούει πάλι στο όνομα Καραμανλής

Ο θυμός κι η απορία της βάσης της κεντροδεξιάς παράταξης αποτελούν τα κυρίαρχα εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεράσει ο Κώστας Καραμανλής για να επιτυχεί ανατροπή των δημοσκοπικών δεδομένων και να παραμείνει στο τιμόνι της χώρας. Ο θυμός προκαλείται από την επιλογή του να πάει σε εκλογές, ενώ δεν υπάρχουν αντικειμενικές ελπίδες να τις πάρει και να εξασφαλίσει ταυτόχρονα αυτοδυναμία. Απορία από το χρόνο που πήρε αυτή την επιλογή, σε σύγκρουση με την πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας που απαιτούσε εξάντληση της τετραετίας. Είναι δε κοινός τόπος ότι οι πολίτες δυσανασχετούν σε συχνή προσφυγή στις κάλπες, σκεπτόμενοι και τα υπέρογκα ποσά που σπαταλώνται από τον κρατικό κορβανά για την χρηματοδότηση των διαφόρων πολιτικών σχηματισμών.

Υπάρχουν ελαφρυντικά: ναι. Εγκλωβισμένος στην ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και προφανώς προδομένος από την ανικανότητα αλλά και ανεντιμότητα πληθώρας συνεργατών του [που αυτός βέβαια επέλεξε να τοποθετηθούν σε θέσεις αρχής], είχε μπροστά του ένα δίλημμα: να συνεχίσει το δρόμο των μεταρρυθμίσεων με αρκετά πιθανή την απώλεια της δεδηλωμένης από κάποιον τυχάρπαστο βουλευτή που θα εκδήλωνε την μήνη του κατά των αντιλαϊκών επιλογών της κυβέρνησης και θα μεταπηδούσε στον πανδοχέα Καρατζαφέρη ή να προκηρρύξει εκλογές με την προοπτική να αναλάβει μιά πιο στέρεα κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε δεύτερη μάχη με την εφαρμογή του νόμου Παυλόπουλου. Κοντά σ' αυτά συνυπολόγισε και την ανεύθυνη και εκβιαστική απειλή του κ. Παπανδρέου να προκαλέσει εκλογές τον Μάρτη του 2010 γελοιοποιώντας το πρόσωπο του κ. Παπούλια και καθιστώντας για άλλη μια φορά το Σύνταγμα ένα απλό γράμμα νόμου, χωρίς πνεύμα και χωρίςκαμία βαρύνουσα σημασία.

Η απόφασή του ήταν απόφαση ευθύνης για τη χώρα προκειμένου να εκλεγεί κυβέρνηση με νωπή εντολή ικανή να λάβει τα απαραίτητα σκληρά μέτρα λιτότητας, αλλά και για την παράταξη την οποία ηγείται, μιας και εξασφαλίζει μιά μικρής έκτασης ήττα με προοπτική σύντομης επανόδου στην εξουσία.

Στη ΔΕΘ ο Κώστας Καραμανλής παρουσίασε πρόταση για τη συγκράτηση των δημοσίων δαπανών, πρόταση υπεύθυνη, ξεκάθαρη ως προς το περιεχόμενό της, φαινομενικά αντιλαϊκή, με γνώμονα όμως την ευημερία των επόμενων γενεών. Εδώ τίθεται το ερώτημα αν αυτά τα μέτρα δεν μπορούσαν να είχαν ληφθεί την προηγούμενη πενταετία. Αυτό το ερώτημα όμως παραγνωρίζει την σοβούσα οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις που είχε στην απροετοίμαστη ελληνική οικονομία. Η αρνητική ανάπτυξη και ο συνεπαγόμενος περιορισμός του ΑΕΠ προκαλούν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε μιά σειρά μακρο-οικονομικών μεγεθών που επηρεάζουν καίρια την ικανότητα του ελληνικού κράτους να φανεί συνεπές με τις οικονομικές του υποχρεώσεις, αφού το δημόσιο χρέος φαίνεται να μην πλέον διαχειρίσιμο (ρυθμός ανάπτυξης/ρυθμός αύξησης δημοσίου χρέους <1). Αυτά τα σκληρά μέτρα (μιλάμε για διετή πάγωμα μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, πάγωμα των προσλήψεων, κατάργηση επιδομάτων κ.α.) δεν είχαν λόγο να παρθούν νωρίτερα και, ειδικά, αν δεν είχε επέλθει η πρωτοφανής αυτή κρίση. Ο Καραμανλής είχε ακολουθήσει το μοντέλο Σρέντερ περί ήπιας προσαρμογής, μοντέλο που τον άφησε να κρατηθεί πέντε χρόνια στην εξουσία, αφού τυχόν ριζική επιβολή μέτρων θα είχε προκαλώσει αντιδράσεις σε πολλούς κοινωνικούς εταίρους με απρόβλεπτα για την κυβέρνηση αποτελέσματα. Παρόλα , αν και όχι αναίμακτα, αυτά πέτυχε να προχωρήσει σε τρείς μεγάλες αποκρατικοποιήσεις που έφερανχρήμα στα δημόσια ταμεία και τα απελευθέρωσαν από εταιρείες που εξαιτίας της χρόνιας κακοδιαχείρισης και παθογένειας της δομής τους αποτελούσαν κατά βάση βραχνά στην κυβέρνηση: του 'αμαρτωλού' ΟΤΕ, που το καλύτερο που έχει να κάνει και η επόμενη Κυβέρνηση είναι να αποκόψει κάθε δεσμό μαζί του για να ξεχαστούν και να επουλωθούν οι ανοιχτές πληγές του σκάνδαλου Siemens, του ΟΛΠ και της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Κι όλα αυτά πέρασαν στην κόψη του ξυραφιού, με την μία σημαντική παραπάνω κοινοβουλευτική ψήφο. Αυτά δείχνουν ότι ο Καραμανλής δε φοβήθηκε να λάβει μη δημοφιλή στο λαό μέτρα, με γνώμονα την απελευθέρωση της αγοράς και την εξάλειψη παντός είδους προνομιών και εξαιρέσεων που έως τώρα αποσύνθεταν τις δομές μιάς ελεύθερης-κατ' όνομα και ουχί κατ' επίφαση-οικονομίας.

Αυτές οι τρεις αποκρατικοποίησεις, ο συνετός χειρισμός σε σειρά θεμάτων εξωτερικής πολιτικής και ο νόμος-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια είναι το ενεργητικό της κληρονομιάς που θ' αφήσει πίσω του ο Καραμανλής. Είναι λίγα για πέντε χρόνια, αλλά δεν είναι κι ελάχιστα, ειδικά αν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν προβάλλονται πλέον σαν αποκλειστικά κυβερνητικά δημιουργήματα έργα οδοποιΐας, που σαφώς προχώρησαν αρκετά την τελευταία πενταετία [Μαλιακός κόλπος, Ολυμπία Οδός και Εγνατία οδος είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα].

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με πρόσωπα ελάχιστα διαφορετικά από αυτά που δοκιμάστηκαν στν τελευταία διακυβέρνηση της χώρας από την αξιωματική αντιπολίτευση. Κόντρα στην κοινή γνώμη πιστεύω πως το μεγαλύτερο ατού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να κατισχύσει στις ερχόμενες και τις μετέπειτα εκλογές είναι το πρόσωπο του αρχηγού του. Ο λόγος είναι απλός: κάτι η εμφανής ανικανότητα του να χειριστεί την ελληνική γλώσσα, κάτι η αδυναμία του να παρουσιάσει ξεκάθαρη πολιτική πρόταση για τα προβλήματα της χώρας, δημιουργούν ένα κlίμα ελάχιστων προσδοκιών προς το πρόσωπό του. Λογικά κι ο ίδιος ακολουθεί μία πολιtική μη σύγκρουσης, με ήπιους τόνους, αφού επενδύει στην τακτική του ώριμου φρούτου. Με αερολογίες του τύπου 'επανακρατικοποίηση εκποιηθείσας δημόσιας περιουσίας' χωρίς περαιτέρω ανάλυση, με φωνές για κυβερνητική ολιγωρία σε εθνικά θέματα (χωρίς όμως να λέει τι θα έκανε διαφορετικά, αφήνοντας να αιωρείται σε μία αχλύ ιδεών ότι οι διεθνείς σχέσεις παίζονται κυρίως εκτός δημοσιότητας) και με υποtιμητικά σχόλια για την απορροφητικότητα κοινοτικών κονδυλίων από τη παρούσα κυβέρνηση (χωρίς να ενθυμείται τα σχετικά ιστορικά χαμηλά ποσοστά που πέτυχε η παράταξή του κατά την τετραετία 1998-2001), δε δημιουργεί καμά απολύτως δέσμευση για τον ίδιο, ούτε και για τις ικανότητες της παράταξής του και των συνεργατών του, με αποτέλεσμα ο απότοκος μίας ήσσονος προσπάθειας στο μέλλον να πaρουσιαστεί ως επίτευγμα πρωτοφανούς ικανότητας. Οι ελάχιστες προσδοκίες που τρέφουν προς το πρόσωπό του οι πολίτες και ο χαμηλός πήχυς είναι τα εχέγγυα για μακρά διακυβέρνηση, σε άκρα αντίθεση με τις υψηλές προσδοκίες που καλλιέργησε ο Κώστας Καραμανλής σε σύσσωμο το εκλογικό σώμα το 2004.

Αλλά στην πολιτική, η αισιοδοξία και το όραμα τίθενται με βάση το προγραμματικό σχεδιασμό. Και τα μάλα προτιμότερο είναι ένα υπερβολικά φιλόδοξο πρόγραμμα να μην ολοκληρώνεται στην εντέλειά του, παρά κανείς να βολεύεται με τους καρπούς μειωμένων προσπαθειών και χαμηλών πτήσεων.

Στη ΔΕΘ το 2008 άρχισε ο κατήφορος για τη ΝΔ, στη ΔΕΘ το 2009 ο Κώστας Καραμανλής επιβεβαίωσε τις αρχηγικές του ικανότητες και τις υψηλές βλέψεις που έχει για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μία Νέα Διακυβέρνηση που θα είναι απαλλαγμένη από ανθρώπους που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και σκύλευσαν την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού μπορεί να επιτυχεί στη δύσκολη παγκοσμίως οικονομική συγκυρία.

Από το ιστολόγιο αυτό πολλές φορές οι επικρίσεις για την Κυβέρνηση ήταν έντονες και στοχευμένες σε συγκεκριμένες λανθασμένες κινήσεις. Αλλά την ώρα της κρίσιμης επιλογής, δεν μπορεί κανείς να μένει αμέτοχος ή να μην προκρίνει συγκεκριμένες λύσεις. Διότι, «τον μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλά αχρείον νομίζομεν» (Θουκυδίδης).